royalhunt_showmehowtolive
Albums

Royal Hunt – Show Me How To Live (Frontiers)

Ήρθε λίγο πριν φύγει η προηγούμενη χρονιά και έμενε από το πρώτο κιόλας άκουσμα να μπει στην λίστα μου με τα καλύτερα για το 2011. Εκεί που είχα απογοητευτεί από τον προκάτοχό του, το πειραματικό X, το Show Me How To Live ήρθε να με ξανακερδίσει για λογαριασμό των Δανών melodic prog metallers. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε ότι πίσω από το μικρόφωνο επέστρεψε έπειτα από απουσία δεκατεσσάρων χρόνων ο κύριος D.C. Cooper (Silent Force, Missa Mercuria, Dol Ammad), ο οποίος πραγματικά μάγεψε για ακόμα μια φορά.

Δεν γίνεται να απαρνηθεί κανείς τις δυο υπέρτατες δισκάρες Moving Targer και Paradox, οι οποίες χάρη σε αυτόν έβαλαν τους «βασιλείς» στο παιχνίδι. Σίγουρα οι πιο λυρικές στιγμές του δίσκου έχουν ανέβει στα επουράνια χάρη στο εύρος και την ερμηνεία του. Ξεκινάς και πατάς την έναρξη για να ξεκινήσει ο δίσκος και μπροστά σου ακούγεται το One More Day με την εμβατηριακή εισαγωγή φέρνοντάς σου στο μυαλό σπουδαίες μέρες του παρελθόντος με μια αίσθηση παράλληλα ότι ακούς κάποιο κομμάτι ενός soundtrack μιας ταινίας. Καλύτερο ξεκίνημα θαρρώ πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Ακολουθεί το Another Man Down, όπου εκεί ρεσιτάλ δίνουν ο συνδυασμός κύριων και δευτερεύων φωνητικών. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στoν Kenny Lubecke και στις κυρίες Marta McTuck, Alexandra Popova και Michelle Raitzin (με την τελευταία να ζωγραφίζει και στα lead μέρη της), μια πραγματική πανδαισία. Δεν είναι τυχαίο ότι το εν λόγω κομμάτι επιλέχθηκε ως το πρώτο video clip για την προώθηση του δίσκου. Στο An Empty Shell o D.C. μας δείχνει που μπορεί να φτάσει σε τσιρίδα ενώ από μουσικής πλευράς είναι το πιο prog του δίσκου, με τον Andre Andersen και τον νεοφερμένο Jonas Larsen (ex-Barock) να ανταλλάζουν solos τύπου «ερώτησης – απάντησης» σε πλήκτρα και κιθάρα αντίστοιχα.

Το Hard Rains Coming ίσως είναι η πιο hard rock στιγμή του δίσκου. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι αμιγώς hard rock επειδή δεν λείπουν από αυτό τα prog σημεία και τα πολυφωνικά κουπλέ/ρεφρέν. Η διαδοχή έρχεται με το Half Past Loneliness, το οποίο ξεκινά με μια ευκολομνημόνευτη μελωδία στην κιθάρα, η οποία μας αποκαλύπτεται πως είναι το πολύ πιασάρικο ρεφρέν που διαθέτει το κομμάτι και ένα άψογο solo στο οποίο ο Larsen «δίνει πόνο». Στην συνέχεια ο Andersen μας επιφυλάσσει ένα τεράστιο σε διάρκεια (10:30 λεπτά) ομότιτλο κομμάτι, στο οποίο πραγματικά δεν μπορείς να κουραστείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Θες το νεοκλασικό solo της κιθάρας; Τα φοβερά σημεία από πλήκτρα; Την απίστευτη δουλειά που έχει γίνει στις φωνές ΚΑΙ εδώ;

Το Angels Gone ακολουθεί για να κλείσει το δίσκο. Το συγκεκριμένο αποτελεί και το λιγότερο αγαπημένο μου του δίσκου. Και με το που τελειώνει έχεις μια γλυκόπικρη γεύση. Εφτά κομμάτια και ακριβώς σαράντα τέσσερα λεπτά σε διάρκεια; Σε κάνει να πατήσεις την έναρξη ξανά και ξανά. Έχουμε να κάνουμε με έναν απίστευτο δίσκο. Πραγματικά οι Royal Hunt κατάφεραν να επεκτείνουν τα υψηλά standards τους με αυτό το αποτέλεσμα. Δεν αξίζει απλά την θέση του στην δισκοθήκη σας αυτό το album. Την απαιτεί.

9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X