Μετά τις φανταστικές κυκλοφορίες των Eclipse και των W.E.T., η αλήθεια είναι ότι όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία του mastermind των προαναφερθέντων συγκροτημάτων Erik Mårtensson με τον τεράστιο Ronnie Atkins των Pretty Maids, μπορώ να πω ότι ο ενθουσιασμός μου ήταν πολύ μεγάλος και οι προσδοκίες ακόμη μεγαλύτερες. Βέβαια, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα project, υπάρχει και ο φόβος του ότι μπορεί αυτό να έχει γίνει για αρπαχτή.
Οι φόβοι αυτοί άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά, όταν και κυκλοφόρησαν τα πρώτα teasers, τα οποία μαρτυρούσαν ότι ο συμπαθής Σουηδός τα είχε πάλι καταφέρει. Ακούγοντας συνολικά το δίσκο, όχι μόνο ο Mårtensson τα κατάφερε αλλά μπόρεσε για μια ακόμη φορά να κάνει κάτι αρκετά διαφορετικό από όλα τα άλλα του (αμέτρητα είναι η αλήθεια) projects. Σε αυτό βέβαια, βοηθάει και η χαρακτηριστικότατη φωνή του Ronnie Atkins, που είναι σαν το παλιό καλό κρασί.
Το “Nordic Union” φυσικά κινείται στο φάσμα του hard rock, του AOR, ενώ ελάχιστες φορές κάπου μεταλλίζει, κάνοντας τα πράγματα αρκετά ενδιαφέροντα. Ο Mårtensson έχει προσαρμόσει το υλικό για να αναδείξει τη φωνή του Atkins με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προτιμώντας ενορχηστρώσεις που βασίζονται σε ατμοσφαιρικά κουπλέ, που ελευθερώνουν τον Atkins να κάνει τις μεταβάσεις του από τα καθαρά φωνητικά σε αυτά με το γρέζι.
Τα ρεφρέν, είναι τις περισσότερες φορές εθιστικά, με πολύ καλές μελωδίες που απλά μένουν στο κεφάλι για ώρες μετά την ακρόαση τους. “Hypocrisy”, “Go”, “The War Has Begun”, “Wide Awake”, “When Death Is Calling” τα εμφανή παραδείγματα του παραπάνω, ενώ οι πιο ήρεμες στιγμές με τις μπαλάντες “Every Heartbeat” και “True Love Awaits You” – μια πιο Def Leppard στιγμή του δίσκου – δίνουν την απαραίτητη ξεκούραση στο αυτί.
Ο δίσκος κινείται αρκετά κοντά στην συνταγή των H.E.A.T. αλλά και των Pretty Maids. O Mårtensson μας δίνει απλόχερα κάποια από τα καλύτερα solos που έχει παίξει ποτέ, στο “Nordic Union”. Ο Atkins παραδίδει με σιγουριά τις εθιστικές hard rock μελωδίες και τα κομμάτια δεν είναι βεβιασμένα. Υπάρχει μόνο μια μικρή κοιλιά, η οποία οφείλεται περισσότερο στο ότι οι ενορχηστρώσεις μοιάζουν κάπως μεταξύ τους αλλά από τη στιγμή που τα κομμάτια είναι καλά, είναι κάτι που μπορεί να προσπεραστεί.
Ωραία riffs, ωραίες μελωδίες και μια φωνή που δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Θέλετε κάτι άλλο για να πειστείτε; Εγώ πάντως όχι. Οι φίλοι του hard rock και ειδικά του σκανδιναβικού hard rock δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσουν αυτή την κυκλοφορία.
8/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
