AlbumsΚριτικές

Dream Theater – The Astonishing (Roadrunner)

Το έτος 2258, η δημοκρατία (όπως και τώρα στην Ελλάδα) αλλά και η μουσική που είναι φτιαγμένη από ανθρώπους, δεν υπάρχει πλέον. Η μόνη μουσική που υπάρχει έχει δημιουργηθεί από μηχανές που ονομάζονται Nomacs. Η The Great Northern Empire στην οποία ηγείται ο Lord Nafaryus, απειλείται από την επανάσταση των Ravenskill Rebel Militia. Ο Chosen One, Gabriel, ηγείται της επανάστασης χρησιμοποιώντας την ικανότητά του να δημιουργεί μουσική  και στην πορεία ερωτεύεται με την κόρη του αυτοκράτορα Faythe.  Ένα φουτουριστικό σκηνικό στο οποίο υπάρχει πλοκή, δράση, αγάπη, μίσος, ζήλια, αρκετές δολοφονίες και γενικά ό,τι θα περίμενε κανείς σε μια τέτοιου είδους ταινία ή βιβλίο. Δεν είναι παράξενο ότι ο ίδιος ο John Petrucci που έγραψε το concept, είπε ότι επηρεάστηκε από ταινίες όπως τα Star Wars και τα The Hunger Games.

Πριν κάποιους μήνες έγινε η ανακοίνωση για αυτό το μεγαλεπήβολο και με αρκετό ρίσκο εγχείρημα των Dream Theater. Διπλός δίσκος, με 34 τραγούδια και διάρκεια δύο ώρες και δέκα λεπτά. Με την σχετική απογοήτευση που ακολούθησε του ομώνυμου προηγούμενου album, κράταγα πολύ μικρό καλάθι και οι φόβοι ήταν μεγάλοι. Με την κυκλοφορία δυο κομματιών, των “Gift Of Music” και “Moment Of Betrayal”, κάπου αναθάρρησα αφού φάνηκε μια στροφή στον ήχο των Dream Theater, σε ένα ήχο που μας είχαν συνηθίσει πιο παλιά, πιο prog παρά metal. Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε όμως όταν ξεκίνησα να ακούω αυτό το επικό μεγαλούργημα που ονομάζεται “The Astonishing”. Το να περιγράψει κάποιος τι ακριβώς γίνεται σε έναν δίσκο των Dream Theater, είναι πάντα δύσκολο αλλά εδώ πραγματικά μας ξέκαναν. Ξεχάστε τις συμβατικές φόρμες (riff, κουπλέ, ρεφρέν, instrumental μέρη), ξεχάστε τα επικά μεγάλα τραγούδια (ο μέσος όρος των τραγουδιών είναι στα τέσσερα λεπτά) και καλωσορίστε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία των Dream Theater.

Το μεγάλο της διάρκειας μπορεί να φαντάζει κουραστικό αλλά όταν βυθίσεις τον εαυτό σου μέσα στην ιστορία, η μουσική και η φωνή του LaBrie που δίνει ζωή σε όλο το concept, απλά σε συνεπαίρνουν. Πραγματικά δεν μπορείς να περιγράψεις την μουσική συνθετική ιδιοφυΐα των Petrucci και Rudess, που ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο μέσα στο “The Astonishing”. Υπάρχουν τα πάντα, οι progressive/τεχνικές στιγμές (“Dystopian Overture”), οι πιο εμπορικές στιγμές με το καταπληκτικό “Our New World” σαν παράδειγμα, οι μπαλάντες με το πιάνο και τον LaBrie αλλά αυτό που ξεχωρίζει σε όλο το δίσκο είναι η θεατρικότητα και η κινηματογραφική αίσθηση των τραγουδιών. Ακούστε κομμάτια όπως το “Lord Nafaryus” ή το “Three Days”, με τις Queen-ικές και jazz στιγμές τους, για να καταλάβετε. Η βασική μελωδία του “Brother Can You Hear Me”, που θυμίζει το “The Spirit Carries On”, επανέρχεται συνεχώς, όπως κάνουν συχνά σε δίσκους τους οι Dream Theater. Μια μελωδία, η οποία είναι από τις καλύτερες που έχουν δημιουργήσει.

Μουσικά, οι Dream Theater έχουν κάνει μια στροφή προς τους ήχους του “Metropolis Pt. II: Scenes From A Memory” και οι επιρροές από τα prog συγκροτήματα του ’70 (Kansas, Yes, Camel), είναι και πάλι εμφανείς. Υπάρχουν και κάποιες σκληρές στιγμές αλλά αυτές είναι λίγες, μιας και το concept απαιτεί μια πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση. Τεχνικά, δεν πρόκειται να μιλήσω για την τετράδα Petrucci, Rudess, Myung και Mangini. Υπάρχει περίπτωση αυτοί ο τέσσερις να μην είναι και πάλι σε μια ακραία τεχνική κατάσταση; Όχι. Το στοίχημα που κερδίζουν οι Dream Theater – για μια ακόμη φορά – είναι ο James LaBrie. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ο άνθρωπος έχει 31 σελίδες στίχων να ερμηνεύσει. Στίχοι που δεν είναι απλά τραγούδια αλλά δίνουν ζωή σε οχτώ (!) διαφορετικούς χαρακτήρες, τους οποίους ο χαρισματικός τραγουδιστής φέρνει στη ζωή με μεγάλη επιτυχία. Επιπλέον, μέσα σε όλο το μουσικό λαβύρινθο που δημιουργούν οι Dream Theater, ο LaBrie μπορεί με επιτυχία να παραδώσει αμέτρητες πιασάρικες μελωδίες.

Στο “The Astonishing” δεν είναι για να βγάλεις συμπεράσματα με ένα άκουσμα. Πρέπει να το ακούσεις κάποιες φορές για να ανακαλύψεις την ομορφιά και τα μουσικά δώρα που μπορεί να σου προσφέρει. Και αυτό είναι το όμορφο σημείο των Dream Theater, με σχεδόν κάθε δίσκο τους. Και ναι, εκεί προς το τέλος του πρώτου CD, μπορεί να υπάρχει μια μικρή κοιλιά αλλά αυτή την κοιλιά θα παρακαλούσαν άλλα συγκροτήματα να την έχουν στους δικούς τους δίσκους. Η πρώτη φορά που άκουσα το “The Astonishing” ήταν απογοητευτική. Πλέον, μετά από πολλές ακροάσεις μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι το τελευταίο μεγαλούργημα του θεάτρου των ονείρων μπορεί να μπει με χρυσά γράμματα δίπλα στις μεγάλες τους στιγμές. Σαν μια μεγάλη μπάντα που είναι, πάλι μας προσφέρουν κάτι διαφορετικό, επαναπροσδιορίζονται και ξεφεύγουν από την παγίδα της επανάληψης που είχε απειλητικά αρχίζει να απλώνει το δίχτυ της, επάνω στην μπάντα. Το “The Astonishing” δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Dream Theater αλλά σίγουρα ορίζει τον τίτλο του. Σίγουρα, αν και νωρίς, εκ των κορυφαίων του 2016.

9/10
Δημήτρης Σταύρος    
[email protected]

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X