Χμμμμ… Ένας Βραζιλιάνος, ένας Άγγλος και ένας Έλληνας βρέθηκαν (σχετικό και το αν βρέθηκαν κιόλας) για να φτιάξουν έναν μελωδικό Heavy Metal – Hard Rock δίσκο, βγαλμένο από το γνωστό ανέκδοτο. Όπως και να έχει ο δίσκος είναι αρκετά σκαλοπατάκια πάνω από το να είναι ανέκδοτο και αυτό οφείλεται κυρίως στον κύριο που είναι πίσω από το μικρόφωνο, που δεν είναι κανείς άλλος παρά τον Tony Mills, frontman στους TNT και στους Shy, οποίος είναι εδώ και με τη φωνάρα του κυριολεκτικά σώνει την κατάσταση από τη μετριότητα. Στα ντραμς είναι ο Acacio Carvalhio που είχε περάσει και από τους Βραζιλιάνους Powerάδες Dark Avenger και τώρα είναι στους Single Bullet Theory που παίζουν Metalcore και στη κιθάρα είναι ο Μπάμπης Καϊσάς, ένας ιδιαίτερα μελωδικός κιθαρίστας ο οποίος είναι και ο βασικός εμπνευστής των συνθέσεων. Τώρα στο τι ΤΕΙΝΕΙ να θυμίσει το όλο σκηνικό… θα έλεγα ένα απλουστευμένο κράμα Queensryche (στα πλέον συγκαταβατικά τους κομμάτια) με Winger και Dokken. Όπως προανέφερα, πολύ καλή ερμηνεία από τον Tony Mills ο οποίος έχει πάρει πολύ ζεστά τα κομμάτια και κάνει ότι θέλει πραγματικά! Ντραμς και κιθάρα αρκετά καλά, χωρίς όμως να είναι κάτι το εξωπραγματικο. Καταφέρνουν να διατηρήσουν πολύ ωραίες δυναμικές και να τέρψουν με κάποια καλά breaks και σολίδια αλλά μέχρι εκεί. Συνθετικά αν και μέτρια, πολύ ευχάριστα τα κομμάτια (η αλήθεια να λέγεται ο δίσκος ακούγεται ιδιαίτερα ακούραστα αλλά δεν σου κάνει κάποια αίσθηση να τον ξανακούσεις). Κάποια τραγούδια που κατά τη γνώμη μου κάπως ξεχώρισαν είναι το ‘Sins of Mankind’ και ‘Somewhere Someplace’ (ειδικά το δεύτερο έχει γίνει από ότι είδα και video clip με special γκομενάκι μέσα!). Από εκεί και πέρα υπάρχει και διασκευή από Dokken μέσα και επίσης έχει και metal εκτέλεση του Jingle Bells. Αρκετά ενδιαφέρουσες και οι δύο εκτελέσεις αλλά ούτε αυτές κάνουν τη διαφορά (πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε). Άρα καταλήγουμε στον ίδιο παρανομαστή… Όποιοι θέλουν να ακούσουν Tony Mills ας πάνε και να τον λιώσουν το δίσκο, οι υπόλοιπη μη περιμένετε και τα απίστευτα αλλά όλο και κάτι θα σας τραβήξει μεμονωμένα το ενδιαφέρον.
6.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
