Εδώ και πολύ καιρό περιμέναμε μια εκτενέστερη δουλειά των Caskets. Μετά από το φανταστικό EP “Ghost Like You” και τα υπέροχα σκόρπια singles, με το “Falling Apart” να ξεχωρίζει. Οι Caskets είναι ένα αρκετά συζητημένο όνομα στην post-hardcore σκηνή και ανυπομονώ να δω τι θα μας δώσουν με το “Lost Souls”.
Ξεκινάμε με το “The Only Ones”. Η αντίθεση μεταξύ των μελαγχολικών πλήκτρων και της κιθάρας με το πολύ έντονο strumming είναι υπέροχη. Το όλο χτίσιμο από τα κουπλέ στο ρεφραίν είναι πολύ ωραία φτιαγμένο, με το σκάσιμο στο ρεφραίν και το tapping στην κιθάρα να μας συνεπαίρνει. Την σκυτάλη παίρνει το “Glass Hearts”. Τα φωνητικά μπορώ αν πω ότι είναι μαγικά. Τα καθαρά στο κουπλέ είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα, ενώ τα πιο φωναχτά του ρεφραίν μας χτυπάνε στην ψυχή. Εκτιμώ την παραστατικότητα και την θεατρικότητα που επικρατεί στα φωνητικά.
Σε παρόμοια κύματα κινείται και το “Hold Me Now”, με ένα υπέροχο hook στο ρεφραίν. Το κόψιμο στο τέλος το χρειαζόμασταν να μας ταρακουνήσει από το πιο ήρεμο και καταθλιπτικό κλίμα του άλμπουμ. Το “Lost In Echoes” είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Διατηρεί το κλίμα του άλμπουμ, το κάνει όμως πιο έντονο. Ακολουθεί το άκρως Linkin Park-ικό “Clarity”. Το τραγούδι θα μπορούσε άνετα να είναι ορχηστικό με την απίθανη ενορχήστρωση που είχε. Το “Hopes & Dreams” είναι ένα ωραίο κομμάτι αλλά για εμένα ίσως λίγο υπερβολικά μελό. Είναι σαν μια 80s power ballad. Για εμένα αστοχία αλλά γούστα είναι αυτά.
Το “Drowned In Emotion” μετά από τα προηγούμενα κομμάτια φαντάζει heavy. Όχι όσο θα έπρεπε για να προσδώσει μια ποικιλομορφία στο άλμπουμ, είναι όμως κάτι διαφορετικό. Το upbeat tempo των τυμπάνων και το κόψιμο μας ταρακουνούν από τα προηγούμενα. Το “Lose Myself” πέρασε σχετικά απαρατήρητο αλλά το “The Final Say” με εξέπληξε τρομερά. Τα screams υπέροχα, ο ρυθμός απίθανος και το κομμάτι μακράν το καλύτερο μέχρι τώρα. Το “One More Time” ήρθε για να κοντράρει το “The Final Say” και χαίρομαι πολύ που στο τέλος του άλμπουμ βρέθηκαν τα καλύτερα κομμάτια. Για να κλείσει το “Lost Souls”, έρχεται το “Nothing To Hide” το οποίο συνεχίζει το φανταστικό σερί από τα προηγούμενα.
Νιώθω περίεργα για το “Lost Souls”. Αυτό που εννοώ είναι ότι τα κομμάτια απομονωμένα είναι καλά, Αλλά σαν σύνολο το άλμπουμ μπορεί να γίνει κουραστικό. Ειδικά στη μέση εύκολα κάποιος θα μπορούσε να σταματήσει την ακρόαση σκεπτόμενος ότι δεν έχει κάτι παραπάνω να το προσφέρει. Αλλά τα τρία τελευταία είναι υπέροχα. Θα ήθελα το άλμπουμ να έχει μεγαλύτερη ποικιλομορφία, γιατί βλέπω ότι τα παιδιά μπορούν να γράψουν πανέμορφα πράγματα.
7,5/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
