Κάθε φορά που πιάνω ένα symphonic metal άλμπουμ στα χέρια μου έχω ένα περίεργο συναίσθημα. Μιλάμε για ένα αρκετά κορεσμένο είδος πλέον οπότε έχω τουλάχιστον την περιέργεια να δω τι καινούριο μπορώ να ακούσω. Οι Catalyst Crime με το ομότιτλο ντεμπούτο τους, δυστυχώς δεν αποτέλεσαν την έκπληξη για εμένα.
Καταρχάς, μιλάμε για ένα διεθνές σχήμα μιας και έχουμε τον drummer των Xandria, Gerit Lamm, την Αμερικανίδα τραγουδίστρια Zoe Marie Federoff, τον συνθέτη και πληκτρά Jonah Weingarten από τους Pyramaze, τους κιθαρίστες Chena Roxx και Kaelen Sarakinis και τον μπασίστα Matt Federoff. Βλέποντας αυτή την ποικιλία στη μπάντα λοιπόν και φυσικά το μουσικό τους υπόβαθρο, καθώς μιλάμε για έμπειρους μουσικούς, περίμενα πως θα υπάρχει και αντίστοιχη ποικιλία στον ήχο. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά όμως.
Το “With Only The Sun As My Witness” είναι μία πολύ όμορφη instrumental εισαγωγή του άλμπουμ και με το ξεκίνημα, πραγματικά προϊδεάστηκα πως αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν πολύ δυνατό. Απόκοσμοι ήχοι και φωνητικά που χτίζουν την ατμόσφαιρα με συνοδεία πλήκτρων και οδηγούν σιγά σιγά σε κλιμάκωση όπου και εκεί τελειώνει. Οπότε συνεχίζουμε ουσιαστικά με το πρώτο τραγούδι του δίσκου, το “Projection Of My Mind”, που ξεκινά με πιάνο και χορωδιακά μέρη μέχρι να μπουν όλα τα όργανα μαζί και να αρχίσει η ηχητική «επίθεση» με δυναμικές κιθάρες, όμορφες μελωδίες στο πιάνο και τη φωνή της Zoe σε συνδυασμό με κάποια growls. Συνεχίζω με το “Condemn Me To Chaos” το οποίο μου πέρασε απαρατήρητο με εξαίρεση τα πλήκτρα για ακόμη μία φορά.
Το “Mother Dearest” είχε μία σκοτεινή αύρα με τα growls φωνητικά να έχουν μεγαλύτερο ρόλο εδώ. Το “Twice Upon A Time” δεν μπορούσα να το ακούσω ολόκληρο, δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να είναι η ίδια τραγουδίστρια σε όλα τα προηγούμενα και μετά να ακούω αυτό. Ας το θεωρήσω κακή επιλογή τραγουδιού μιας και κάπου πρέπει να το αποδώσω. Το “Cognitive Dissonance” εξίσου αδιάφορο. Για το “Break Even” αν και όχι καινοτόμο, η όλη σύνθεση του κομματιού, αν και κάτι θύμιζε, ήταν αρκετά ευχάριστη για να ξεπεράσω το προηγούμενο σοκ, κυρίως από φωνητικής άποψης.
Κάπου εδώ η μπάντα θεώρησε ότι έπρεπε να υπάρχει και μία ηρεμία ανάμεσα στα όχι και τόσο δυναμικά κομμάτια, οπότε συνέχεια είχε η μπαλάντα “Chasing The Ghost” που ήταν τόσο γραφική όσο και ο τίτλος. Το “Nowhere Near Dead Yet” συνεχίζει σε mid-tempo ρυθμούς και προχωράμε παρακάτω. Το “Without Anesthesia” έκανε μία διαφορά με την πιο power-ική προσέγγισή του αλλά και πάλι δεν έδωσε κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Και το τελευταίο τραγούδι με τίτλο “Even Once” πριν το outro, “One And Counting”, είναι ένα ακόμη από εκείνα που θυμίζουν χιλιο-παιγμένες mid-tempo συνθέσεις και που ένιωσα και πάλι πως πρόκειται για ένα ακόμη filler του άλμπουμ.
Εν συντομία, τα πλήκτρα είναι κυρίαρχα σε όλο το άλμπουμ και οι μελωδίες είναι αρκετά ελκυστικές και όμορφες, προσδίδουν πολύ στην όλη κινηματογραφική ατμόσφαιρα της μπάντας. Υπάρχουν κάποια σόλο και κάποια χορωδιακά μέρη που μπορούν επίσης να τραβήξουν την προσοχή. Σε γενικές γραμμές όμως, αν και το άλμπουμ στο σύνολο είναι τίμιο, δεν υπάρχει κάτι καινούριο να προσφέρει και σε σημεία η φωνή της Zoe μοιάζει να μην ταιριάζει με όλο αυτό το εγχείρημα και ακούγεται έως και επίπεδη. Αν το άλμπουμ ήταν μόνο instrumental σαν τα into/outro, σίγουρα θα έδινα μεγαλύτερη βαθμολογία καθότι ήταν πολύ ατμοσφαιρικά και άξιζαν προσοχής. Αν προσπαθήσουν λίγο περισσότερο στο κομμάτι ιδεών, θα έκανα μία προσπάθεια να τους ξανά ακούσω.
6/10
Ελίζα Καπουράλου
elizakap1989@gmail.com
