Όταν ο David Grimoire συνάντησε τον Adrian De Grow, πήραν μαζί τους θεατρικά σκοτεινά και doom στοιχεία για να δημιουργήσουν μια metal opera, εμπνευσμένοι από το The Name Of The Rose του Umberto Eco. Όσο αυστηρός και να προσπαθήσει κανείς να είναι, καθίσταται αδύνατο διότι το ταλέντο και οι γνώσεις των δημιουργών του “1614” είναι αδιαμφισβήτητο.
Αυτό που με εξέπληξε είναι ότι πέρα από τη θεατρικότητα των κομματιών, τα τραγούδια τους θα μπορούσαν να σταθούν και εκτός αυτής της θεματικής, χαρακτηριζόμενα από ένα καθαρά progressive metal ήχο. Που σημαίνει ότι το group επειδή διαθέτει πολύ δυναμικά metal riffs, πέρα από το όλο συμφωνικό ή θεατρικό, οι ίδιοι είναι ξεκάθαρα μεταλάδες μέχρι το κόκαλο.
Επίσης δεν πέφτουν στην παγίδα να γίνουν υπερβολικά λυρικοί ή μελοδραματικοί. Να προσθέσω ότι η ενορχήστρωση, το πώς σταματούν κάποια όργανα και εισβάλλουν τα υπόλοιπα είναι πολύ προσεγμένη. Τώρα, η αλήθεια είναι πως οποιοσδήποτε ακούει λίγο ατμοσφαιρικό, λίγο gothic και συμφωνικό metal, θα ξετρελαθεί με το εγχείρημά τους.
Η περιέργειά μου επίσης είναι μεγάλη για το τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η σύνθεση αυτή. Τέλος, καλώς ή κακώς, είναι ένας δίσκος που μπορεί να κούραζε μεγάλο μέρος των metal ακροατών, αλλά πώς να το κάνουμε, οι Opera Diabolicus μπορεί να θυσίασαν μεγάλο μέρος θαυμαστών στο βωμό της τρέλας τους.
8/10
Ήλια Τσάρα
[email protected]
