Το “American Dream” είναι το τρίτο full-length album των Αυστραλών, και όχι Αμερικάνων όπως θα περίμενε κανείς από τον τίτλο του δίσκου, Trophy Eyes. Με έναν ήχο κάπου μεταξύ punk και rock και mainstream pop-rock, το αυστραλιανό κουιντέτο σε αυτόν τον δίσκο προχωρά ένα βήμα παραπάνω όσον αφορά στον ήχο του, καθώς κάνει περισσότερη χρήση των καθαρών φωνητικών και των χορωδιακών σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες του.
Πιο αναλυτικά, οι Αυστραλοί επέλεξαν σε αυτήν την κυκλοφορία να επενδύσουν σε κάτι διαφορετικό, αφήνοντας εν μέρει τα punk φωνητικά και επιλέγοντας πιο καθαρά, ενδεχομένως για να δώσουν περισσότερο χώρο στη μουσική και στον στίχο. Ωστόσο, η μουσική ταυτότητα της μπάντας δεν έχει χαθεί εξ ολοκλήρου, καθώς σε ορισμένα κομμάτια, όπως στο “More Like You” υπάρχουν punk αποχρώσεις στα φωνητικά. Η ενέργεια που χαρακτηρίζει τα πρώτα τέσσερα τραγούδια του δίσκου εγκαταλείπεται στο “A Cotton Candy Sky”, το οποίο βασίζεται σε μελωδίες πιάνου και σε έναν πολύ χαμηλό και αργό ρυθμό. Αυτό μάλλον λειτουργεί ως ένα διάλλειμα, αφού οι Trophy Eyes επανέρχονται με τα χορωδιακές τους μελωδίες στο “You Can Count On Me” και με τις μπαλαντοειδείς διαθέσεις τους στο “Broken”, ρίχνοντας ξανά τους τόνους στο “Tip Toe”, το οποίο μάλλον θυμίζει μία απλή pop mainstream μπαλάντα που θα μπορούσε να ακουστεί από τα mainstream ραδιόφωνα, όπως και το χαλαρό ακουστικό “A Symphony Of Crickets”. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου “I Can Feel It Calling” θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του τι αντιπροσωπεύει αυτός ο δίσκος μουσικά, καθώς εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, από τα punk φωνητικά και τη rock διάθεση, έως τα καθαρά χαμηλά φωνητικά και τα χορωδιακά.
Το τι μένει τελικά από την ακρόαση αυτού του δίσκου, αποτελεί ένα ερώτημα. Οι δώδεκα συνολικά συνθέσεις που περιλαμβάνονται σε αυτόν δίνουν τη δυνατότητα στη μπάντα να εμφανιστεί στα mainstream ραδιόφωνα, να αναγνωριστεί εμπορικά από ένα μεγαλύτερο κοινό, αλλά μάλλον δεν μπορεί να θεωρηθεί ως καλή προσπάθεια. Αυτά τα χορωδιακά με τους pop ρυθμούς, σε συνδυασμό με τα γλυκανάλατα συναυλιακά φωνητικά τύπου «ααα» και «οοο» και τις pop-rock κιθάρες και τα υπόλοιπα όργανα δεν πείθουν ότι ο δίσκος αξίζει να ακουστεί εκ νέου. Αρκετά τραγούδια θα μπορούσαν και να παραλειφθούν καθώς δεν προσθέτουν κάτι, ενώ συνολικά μετά την ακρόαση του δίσκου αποκομίζεται μία αίσθηση παρακολούθησης μίας συναυλίας από μία ομάδα εφήβων μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς με καλοκαιρινή διάθεση. Χωρίς κάποια μομφή στο mainstream, αλλά και αναγνωρίζοντας τις προθέσεις των συγκροτημάτων να εξελίσσονται μουσικά, ο δίσκος αυτός είναι υπέρ το δέον mainstream από μία μπάντα που αναγνωρίστηκε στο punk rock στερέωμα, χωρίς να λειτουργεί ως ένα μέσο μουσικής εξέλιξης και χωρίς να προσφέρει κάτι στη δισκογραφία της μπάντας και κυρίως στον ακροατή του metal είδους.
4/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
