Οι (αδίκως) άγνωστοι Ισπανοί ξεκίνησαν την πορεία τους από το 2015 και έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρία full-length μαζί με το φετινό, πράγμα που σημαίνει ότι είναι ένα σχήμα που παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει και δεν κυκλοφορεί πράγματα στη χάση και στη φέξη. Οι Altarage κινούνται στα χνάρια του blackened-death αλλά προσοχή: Δεν μιλάω σε καμία περίπτωση για το πιο φιλικό στον ακροατή στυλ συγκροτημάτων όπως οι Behemoth. Εδώ μέσα θα βρείτε μόνο χάος, μισανθρωπία και σκοτάδι. Όπως άλλωστε μαρτυράει και το πανέμορφο εξώφυλλο, το οποίο μας φανερώνει τι θα ακούσουμε στο δίσκο.
Το ύφος του The Approaching Roar έχει φιλτράρει καλά τις επιρροές του, ακούγεται σχεδόν προσωπικό (πιστεύω ότι η ταυτότητα θα διαμορφωθεί στον επόμενο δίσκο αν συνεχίσουν έτσι). Για να έχετε μια εικόνα, ο δίσκος συνδυάζει το σκοτάδι των Morbid Angel (εποχής Gateways To Annihilation) και των Incantation/Immolation από τη death metal μεριά και από black, την παράνοια των Deathspell Omega.
Όλα αυτά φυσικά, το συγκρότημα τα έχει «κρύψει» πολύ καλά στον ήχο του συνδυάζοντας τις παραπάνω μπάντες με τη δική του οπτική, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι υπέρ του, καθώς καταλήγει να έχει ύφος αντί να αντιγράφει ξερά τους αγαπημένους του καλλιτέχνες.
Σε γενικές γραμμές, το μόνο αρνητικό που έχει ο δίσκος είναι ότι τα φωνητικά είναι πάρα πολύ χαμηλά στη μίξη. Τόσο χαμηλά που αναγκάστηκα να αλλάξω ακουστικά γιατί θεώρησα πως αυτά που έχω είχαν πρόβλημα. Εν τέλει όμως, είναι θέμα μίξης, με αποτέλεσμα να χαντακώνονται και οι συνθέσεις έτσι, γιατί τέτοια μουσική χωρίς τα φωνητικά είναι πολύ κουραστική. Χώρια που η κατάλληλη φωνή θα προσθέσει ακόμα περισσότερα πράγματα στο χάος. Πόσο χαοτικοί θα ακούγονταν οι Dead Congregation π.χ. χωρίς τη φωνή; Σίγουρα πολύ λιγότερο. Το άλμπουμ πρόκειται για ένα γεμάτο οχταράκι. Η κακή του μίξη όμως, θα το ρίξει μια μονάδα κάτω. Αναμένουμε περισσότερα στο μέλλον!
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
