Προτού ξεκινήσουμε, ας θαυμάσουμε λίγο το όνομα: BBF. Κάπου διάβασα ότι είναι τα αρχικά των ονομάτων των μελών της μπάντας. Cringe ή ανέμπνευστο; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Τέλος πάντων, επειδή είμαι και σοβαρή συντάκτρια όταν το θυμάμαι, έχουμε και λέμε: οι BBF είναι μία stoner, psychedelic και acidfunkrock μπάντα, όπως μας ενημερώνουν. Με κάθε λέξη πονούσε όλο και περισσότερο η ψυχή μου. Καλά θα περάσουμε.
Το album ξεκινά με ένα σύντομο intro με κάποια samples και αμέσως μετά μας βάζει σε ένα ψυχεδελικό κλίμα με μια πανίσχυρη ‘70s αύρα. Γενικά, κυριαρχεί μια χαλαρότητα στον αέρα, μια ανάλαφρη διάθεση που τελικά δεν είναι και τόσο κακή. Γλυκανάλατη θα την έλεγα, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που δε μού κάθισε ποτέ καλά ήταν η φωνή την οποία, όσο και αν προσπάθησα, δε μπόρεσα να τη χωνέψω (και προσπάθησα πολύ, μη με πείτε και προκατειλημμένη). Μου χαλούσε τα vibes, πώς να το κάνουμε. Αλλά γούστα είναι αυτά, σε άλλους μπορεί να αρέσει. Στη συνέχεια, έχουμε το “Outside The Noise” το οποίο είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, και ως ομότιτλο κιόλας, περίμενα ότι θα είχε κάτι ξεχωριστό. Τελικά, το μόνο παραπάνω που διέθετε ήταν μερικά γυναικεία φωνητικά στην αρχή και μετά χάθηκαν κι αυτά. Τέλος, το “Outside The Noise” ολοκληρώνεται με ένα instrumental, το οποίο μάλιστα είναι και ghosttrack (και τσαχπίνηδες οι φίλοι μας οι BBF).
Η ετυμηγορία μου για το “Outside The Noise”; Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Η μουσική σε κάποιες φάσεις δεν ήταν τόσο άσχημη. Για τα φωνητικά το ανέλυσα, δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται αναμφισβήτητα από μια νοσταλγία για τον ήχο της δεκαετίας του ’70. Αυτές οι νοσταλγικές κινήσεις είναι που γενικά δε με συγκινούν. Προσωπική παραξενιά; Σίγουρα. Ωστόσο, επειδή δε μου αρέσει να ακυρώνω έτσι προσπάθειες ελαφρά τη καρδία, προτείνω να το ακούσετε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
5,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
