Οι Le Monde Par Le Feu δημιουργήθηκαν από τις στάχτες των πρόσφατα διαλυμένων sludge doomsters Oldd Wvrms και όπως λέει και το όνομά τους, φιλοδοξούν να θέσουν τον κόσμο στις φλόγες με το ντεμπούτο τους “- À néant -” (που σημαίνει «τίποτα»). Η τριάδα από το Βέλγιο αποτελείται από τους Cho (τύμπανα), Ben (κιθάρα, μπάασο) και Thomas (φωνητικά). Παίζουν μια πολύ ενδιαφέρουσα μίξη sludge, post και black metal με γαλλικό στίχο.
Η αλήθεια είναι ότι και μόνο το άκουσμα της λέξης post-metal δημιουργεί μια περίεργη προδιάθεση, λόγω της έκρηξης κυκλοφοριών που είχαμε τα τελευταία χρόνια στο ιδίωμα. Κατάσταση που όπως είναι φυσικό έχει κουράσει και ίσως μπουχτίσει τον μέσο ακροατή. Συναίσθηματα σχεδόν ταυτόσημα με μια έλλειψη διάθεσης να ξεχωρίσει κανείς την ήρα από το στάρι. Ειδικά μέσα από τόσους δίσκους και τόσα συγκροτήματα.
Τα έξι, χορταστικότατα, κομμάτια του δίσκου όμως μας κάνουν την χάρη και διαχωρίζονται από μόνα τους από τον σωρό των αντίστοιχων κυκλοφοριών. Αυτό συμβαίνει διότι η μπάντα δεν επαναπαύεται στο όποιο αβαντάζ μπορεί να της προσφέρει μια μουσική ταμπέλα. Αντίθετα, χρησιμοποιεί τα τρια υποείδη που προαναφέραμε με αποδοτικό τρόπο, εξάγοντας τα καλύτερα στοιχεία από το καθένα και δημιουργόντας κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον κατα την επανασύστασή τους.
Για παράδειγμα, ο τραγουδιστής της μπάντας προέρχεται από ένα καθαρά black metal υπόβαθρο. Συγκεκριμένα, αποτελεί ιδρυτικό μέλος των Γάλλων blacksters Pénitence Onirique. Κι ενώ η εμπειρία του σε αυτό το στυλ είναι εμφανής, δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Πειραματίζεται με πολλά διαφορετικά είδη φωνητικών, χαρίζοντας στον δίσκο ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πλουραλιστικό αποτέλεσμα, γεμάτο εναλλαγές ρυθμών. Οι οποίες μοιάζουν αβίαστες, επειδή γίνονται πολύ φυσικά, ανάλογα με το ζητούμενο του κάθε κομματιού ή και των διαφορετικών διαθέσων που επιδιώκεται να δημιουργηθούν μέσα στο ίδιο κομμάτι.
Η δυσεπίτευκτη ισορροπία μεταξύ πλουραλισμού και συνοχής τηρείται στο ακέραιο και από τους άλλους δύο. Με αποτέλεσμα να έχουμε δεκάλεπτες ή σχεδόν δεκάλεπτες διάρκειες στα μισά κομμάτια του δίσκου (“Incandescence”, “Au Diable” και “Des Profondeurs Illusoires”) και το γεγονός να περνά σχεδόν απαρατήρητο. Τόσο λόγω της πολύ καλής ροής και δομής των συνθέσεων, όσο και χάρη στις εκπλήξεις που παρουσιάζονται στα επιμέρους σημεία τους. Η ακρόαση του σου δίνει την εντύπωση ότι άκουσες κάτι πλήρες και ολοκληρωμένο, του οποίου την σαφή ιδέα θα μπορούσες να περιγράψεις ακριβώς σε κάποιον τρίτο (καλή ώρα).
Κάτι που σε γενικές γραμμές φαίνεται αντιφατικό, αν αναλογιστείς τις μουσικές αλχημείες που επιχειρούνται καθ’ όλη την διάρκειά του. Απόδειξη ότι όταν μια μπάντα έχει επαρκές απόθεμα προσωπικότητας, όσες διαφορετικές και κάποιες φορές αλληλοαντικρουόμενες ιδέες κι αν χρησιμοποιήσει, δεν θα την καπελώσουν μουσικά και δεν θα λειτουργήσουν εις βάρος του συνόλου. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, είμαι στην τρίτη συνεχόμενη ακρόαση του δίσκου και ειλικρινά δεν έχω ιδέα πως κατέληξα εκεί και πάλι.
Αυτό, από μόνο του, σημαίνει ότι το υλικό εντυπωσιάζει αρκετά για να θέλεις να το ακούσεις για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Και διαθέτει αρκετό βάθος για να σε κρατήσει μαζί του για πιθανές επόμενες ακροάσεις. Και να φανταστείτε, φίλη του παντρέματος της γαλλικής γλώσσας με τον σκληρό ήχο δεν με λες. Πράγμα που σημαίνει ότι σε δυο με τρεις δίσκους από τώρα, το όνομά τους έχει τα φόντα να μην αποτελεί απλά έναν ευσεβή πόθο αλλά έναν ρεαλιστικότατος στόχο. Πως λέμε το «πολύ καλή δουλειά» στα γαλλικά;
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
