Οι Full Of Hell είναι ένα αμερικανικό grindcore συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 2009. Αυτή τη στιγμή έχουν υπογράψει με την Relapse. Εκτός από πολυάριθμα EPs και splits έχουν κυκλοφορήσει και τέσσερα στούντιο albums, τα “Roots Of Earth Are Consuming My Home” (2011), “Rudiments Of Mutilation” (2013), “Trumpeting Ecstasy” (2017) και “Weeping Choir” (2019).
Ο πέμπτος τους δίσκος με τίτλο “Garden Of Burning Apparitions” είναι ένα πείραμα γεμάτο από hardcore, noise, death metal και grind. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία κατέχουν τον πρώτο ρόλο για την εξέλιξη κάθε σύνθεσης αν και τα φωνητικά του Dylan καθοδηγούν μεγάλο μέρος του ρυθμού σε κάθε τραγούδι ενώ οι κιθάρες προσαρμόζουν τα riffs σε όλο αυτό το χάος που επικρατεί.
Αυτό που αναφέρουν οι περισσότεροι είναι ότι το “Trumpeting Ecstasy” του 2017 θεωρείται ίσως ο πιο επιδραστικός τους δίσκος ενώ στο “Weeping Choir” του 2019 άρχισαν πραγματικά να πειραματίζονται με τον ήχο τους για να καταλήξουν στο “Garden Of Burning Apparitions” που συνδυάζουν τη βαρύτητα του πρώτου με την καινοτομία του δεύτερου. Αυτή η τελευταία υλοποίηση του ήχου τους είναι μόνο η αρχή μιας νέας τροχιάς μουσικής εξερεύνησης και πειραματισμού αναφέρουν μεταξύ άλλων οι ίδιοι. Για εμένα είναι η αρχή ενός μπάχαλου.
Θα σταθώ σε τραγούδια όπως το “Derelict Satellite” και το “Non-Atomitism” όπου το συγκρότημα μπασταρδεύει τον ακραίο ήχο με το noise α-λα Merzbow. Το πρώτο έχει διάρκεια τρία λεπτά και ούτε καν ακούγεται. Ποτέ δεν μου άρεσαν τέτοιου είδους πειράματα και ειδικά σε αυτό το στυλ. Αυτό που παίζουν οι Merzbow δεν είναι καν μουσική, οπότε φανταστείτε όλα αυτά τα noise/harsh electronics στοιχεία που διοχετεύονται στις συνθέσεις δημιουργούν σπασμωδικές δυσαρμονίες.
Τα κομμάτια είναι φτιαγμένα με το γνώριμο στυλ τους προσθέτοντας ένα κάρο πειραματισμούς και παραφωνίες. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν έστω ελάχιστες ωραίες grind/death metal στιγμές που θα αρέσουν αλλά στο σύνολό του το album όταν το ακούω θέλω να κάτσω και να ξεριζώσω τα αυτιά μου για να μην ακούσω περισσότερο. Το “Garden Of Burning Apparitions” είναι ένας δίσκος δίχως συνοχή, γεμάτος πειραματισμούς που δεν καταλήγουν πουθενά. Αυτά δεν μπορώ, τις μοντέρνες grindcore μπάντες της τελευταίας δεκαετίας.
3/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
