Το progressive στοιχείο στο χώρο του metalcore έχει αρχίσει εδώ και κάμποσα χρόνια να αναπτύσσεται και να παρατηρείται όλο και περισσότερο. Ένα από τα κορυφαία ονόματα αυτού του κλάδου στο είδος είναι οι Αμερικάνοι Erra από το Birmingham της Alabama. Ιδρύθηκαν το 2009 και αποτελούνται πλέον από τους Jesse Cash σε καθαρά φωνητικά και κιθάρα, J.T. Cavey επίσης στα φωνητικά, Sean Price στην κιθάρα, Conor Hesse στο μπάσο και Alex Ballew στα τύμπανα. Κυκλοφορούν τον πέμπτο κατά σειρά και ομότιτλο δίσκο τους μέσω της UNFD, η πρώτη συνεργασία της μπάντας με την αυστραλέζικη δισκογραφική εταιρία.
Οι Erra από το περασμένο έτος άρχισαν να μας προϊδεάζουν για το τι έχουν ετοιμάσει για εμάς, με πρώτο single το “Snowblood”. Βαρύ κι ασήκωτο, τεχνικό, μελωδικό ρεφρέν, breakdowns, σόλο, και ήδη αρχίζεις και σκέφτεσαι για το αν πρόκειται για την καλύτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα. Το “Gungrave” έρχεται για να επιβεβαιώσει αυτήν την υποψία με την εισαγωγή του, το ασύλληπτο και απίστευτο ρεφρέν του και το βαρύ συναισθηματικά στιχουργικό του στοιχείο.
Το “House Of Glass” είναι γρήγορο τεχνικά με όχι τόσα καθαρά σημεία σε αντίθεση με το “Divisionary” που βασίζεται περισσότερο στην τεχνικότητα των οργάνων και σε μελωδίες στις κιθάρες, με μια εντυπωσιακή θα πω ερμηνεία του Cavey στα καθαρά φωνητικά. Αγαπημένο του δίσκου το τελευταίο single που κυκλοφόρησε η μπάντα πριν βγει ο δίσκος, το “Shadow Autonomous”, που μη ειρωνικά έχει τύχει να το ακούσω σαράντα φορές σερί σε μια μέρα. Από τα καλύτερα ρεφρέν που έχει τραγουδήσει ο Cash, με ambient σημεία που όσοι τα παρατηρήσουν θα καταλάβουν ότι οι Erra αναμφίβολα έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτόν τον δίσκο.
Παρακολουθώ τους Erra από το “Drift” του 2016 και από τότε ακόμα είχα παρατηρήσει τον καλογραμμένο στίχο και πόσο καλή εντύπωση μου είχε αφήσει, όπως βλέπουμε επίσης σε αυτό το άλμπουμ. Προτελευταίο single που κυκλοφόρησε το “Scorpion Hymn” και σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί το πιο βαρύ κομμάτι λόγω της έλλειψης τόσο καθαρών φωνητικών όσο και καθαρών σημείων συνθετικά. Groovy μέχρι αηδίας, παράξενοι χρόνοι και αλλαγές αλλά περιποιείται τον αυχένα καλά.
Άφησα τα επόμενα έξι κομμάτια για να τα περιγράψω κάπως συνολικά διότι μοιάζουν σε κάποια σημεία. Δυνατά ρεφρέν και εναλλαγές σε πιο μελωδικά σημεία στα “Electric Twilight” και “Lunar Halo” (ειδικά αυτό το ρεφρέν Χριστέ μου είναι τόσο καλό). Η εισαγωγή του “Vanish Canvas” μου θύμισε αυτή του “Remain Indoors” των Periphery και με συνεπήρε το σημείο με την tapping μελωδία. Τα “Eidolon” και “Remnant” τείνουν να αναπηδάν από γρήγορα σε καθαρά και μελωδικά σημεία χωρίς φυσικά να λείπει η τεχνικότητα στα όργανα και από τα δύο πεδία. Τελευταίο και άριστο για κλείσιμο δίσκου κατ’ εμέ το “Memory Fiction”, όπου οι ταχύτητες παραμένουν αργές με τον Cash να ηγείται με την κιθάρα και τα καθαρά φωνητικά.
Προσωπικά πιστεύω ότι από το “Drift” στο “Neon” και τώρα στο ομότιτλο άλμπουμ, οι Erra έχουν μια κατακόρυφη κλιμάκωση σαν μπάντα και αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο με κάθε νέα κυκλοφορία, κουβαλώντας ουσιαστικά τη σκηνή σχεδόν σαν αυτοδυναμία. Σίγουρα ο δυνατότερός τους δίσκος και πολύ πιθανό να μιλάμε και για έναν από τους καλύτερους της χρονιάς.
9,5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
