Αχ οι Ten. Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Κάποια από τα άλμπουμ τους τρυπώνουν ανά διαστήματα στο ηχοσύστημα μου ενώ ένα δύο από αυτά ακούγονται στο σπίτι σε μηνιαία βάση. Και είναι και κάτι το λογικό εδώ που λέμε όταν μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει γράψει αριστουργήματα στην διάρκεια της καριέρας του. Μπορεί όλες οι δουλειές του να μην είναι το ίδιο καλές αλλά και πάλι.
Ανατρέχοντας στην παρουσίαση του προηγούμενου, επίσης καλού, άλμπουμ τους με τίτλο “Here Be Monsters”. Θυμήθηκα και την ιστορία πίσω από το “Something Wicked This Way Comes”. Το συγκρότημα λοιπόν κατά το lockdown έγραψε και τα δύο άλμπουμ μαζί. Δεν μιλάμε για concept εδώ και κατά τα λεγόμενα τους τα δύο άλμπουμ δεν έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Αυτό βέβαια που δεν γνωρίζω είναι αν τα κομμάτια των δύο άλμπουμ γράφτηκαν μαζί και μετά χωρίστηκαν ή όχι. Σίγουρα έχουν κοινό το κρανίο στο εξώφυλλο τους πάντως.
Όπως και να έχει το “Something Wicked This Way Comes” κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με το δίδυμο αδερφάκι του. Καλοπαιγμένο hard rock με την τεράστια φωνή του Gary Hughes που είναι φυσικά πάντα ένα ατού από μόνο του. το άλμπουμ είναι πλούσιο σε συνθέσεις και αρκετή ποικιλία. Η καραντίνα φαίνεται ότι λειτούργησε ευεργετικά στο σχήμα και έδωσε ένα αέρα ανανέωσης. Εδώ που τα λέμε κάπου η τακτική του να κυκλοφορούν άλμπουμ κάθε χρόνο για σειρά ετών δεν ήταν και ότι πιο καλό για την ποιότητα του υλικού τους.
Όμως και εδώ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σημεία της μουσικής τους κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Κομμάτια όπως το ομώνυμο ή το εναρκτήριο “Look For The Rose” είναι δεκαράκια ακατέβατα που ξεχειλίζουν μελωδία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες πιο αδύνατες στιγμές αλλά δεν μειώνουν δραστικά την αξία του δίσκου.
Οι Ten είναι ένα συγκρότημα εγγύηση μπορώ να πω για τους φίλους του hard rock και αυτό εδώ φυσικά και δεν αλλάζει με το νέο τους άλμπουμ. Οι φίλοι του σχήματος επενδύουν χωρίς δεύτερη σκέψη φυσικά.
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
