Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό το πράγμα; Από που να ξεκινήσω; Θεωρώ πως είναι κρίμα και πάρα πολύ άδικο το να βγάζουν albums μπάντες που δεν παίζουν μουσική. Δεν είναι μουσική αυτό, ήχος είναι. Χάλια κιόλας. Απογοητεύτηκα που έχασα χρόνο να το ακούσω.
Η μουσική, ο ήχος, η παραγωγή, όλα χάλι. Εντάξει, η παραγωγή λίγο λιγότερο. Τι να κάνουν και αυτοί, με ό,τι έχουν δουλεύουν. Πάντως είναι όλο μια βοή, ένας πονοκέφαλος. Προσπαθώ να μην είμαι προκατειλημμένη, επειδή η καλή μουσική είναι καλή μουσική. Ε, αυτό δεν είναι καλή μουσική. Είναι σκέτη βρωμιά.
Γενικότερα το doom τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει μία επαναλαμβανόμενη λούπα τριών συγχορδιών για κάνα δεκάλεπτο, με αίσχος φωνητικά και κανένα λόγο ύπαρξης. Το είδος το ίδιο δεν έχει λόγο ύπαρξης πλέον. Είναι απλά η εύκολη λύση για όσους θέλουν να ζήσουν την «μαγεία» του να σε χειροκροτούν είκοσι τύποι κάτω από τη σκηνή αλλά βαριούνται να ασχοληθούν με το μουσικό μέρος. Πολύ απλά.
Και οι Bleeding Eyes δεν αποτελούν καμία εξαίρεση. Παλιότερα υπήρχαν καλύτερες μπάντες. Παλιότερα η doom ήταν όντως καλή μουσική (βλέπε Sleep, Paradise Lost, Pentagram, Εlectric Wizard).
Και να πεις ότι είναι νέοι σαν μπάντα και δεν έχουν φάει ακόμα πολλές καρατιές για να ισιώσουν, να το καταλάβω. Αλλά από το 2002 υπάρχουν και έχουν βγάλει δύο demos, ένα EP και μαζί με το τωρινό, τέσσερα ολοκληρωμένα albums. Δεν τα λες και λίγα όλα αυτά. Θα έπρεπε κάποιος κάποια στιγμή να τους πει ότι αυτό που παίζουν δεν είναι καλό.
Εν κατακλείδι, καλό, πολύ καλό, να το κάνεις σουβεράκι αλλά μέχρι εκεί πραγματικά. Ένα είναι το τραγούδι που κάπως ακούγεται, το τρίτο “1418” οπότε στην οποιαδήποτε περίπτωση σας έψησε αυτό το άρθρο να ακούσετε τον δίσκο, κατ’ ευθείαν στο τρίτο παιδιά.
2/10
Μαρία Κανελλάκη
[email protected]
