Σας λέει κάτι το όνομα Barbara Black; Εμένα δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα, οπότε στράφηκα στο Δελτίο Τύπου που συνόδευε το “Love, Death & Flies” για να πέσει λίγο φως στο σκοτάδι της άγνοιάς μου. Ενημερώθηκα λοιπόν, και με τη σειρά ενημερώνω κι εσάς, ότι η Barbara Black είναι μια Ισπανίδα, από την πρωτεύουσα Μαδρίτη συγκεκριμένα, τραγουδίστρια με μακριά καριέρα στην σκηνή της χώρας της.
Το 2016 ξεκίνησε τη solo καριέρα της κυκλοφορώντας το album “Spiritual Rock”. Το τραγούδι της “Shiva” (τυπική hard rock μπαλάντα χωρίς κάτι το φοβερό) από το δίσκο αυτό επιλέχθηκε από το AEV Festival να εκπροσωπήσει την Ισπανία στη Eurovision (δεν θέλω σχόλια). Το 2017 κυκλοφόρησε το album “Ad Libitum” και περιόδευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2018 και στην Ισπανία το 2019.
Ρίχνοντας ένα «επιδερμικό» άκουσμα στις δυο προηγούμενες αυτές κυκλοφορίες της μπορώ να πω ότι δεν ενθουσιάστηκα ούτε με τη φωνή της εν λόγω κυρίας, ούτε με το υλικό της το οποίο θα το χαρακτήριζα ως hard rock με southern, pop αλλά και κάποια λίγα blues και gospel στοιχεία. Στο 2020 λοιπόν και στο τρίτο κατά σειρά album της Barbara που φέρει όπως προανέφερα τον τίτλο “Love, Death & Flies” και αποτελείται από δέκα τραγούδια.
Το πρώτο πράγμα που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για την πιο «σκληρή» δουλειά της εν λόγω κυρίας και το δεύτερο ότι πρόκειται για ένα πραγματικά κακό album. Η Barbara θέλησε να κάνει επίδειξη φωνητικών στον εν λόγω δίσκο και να δείξει ότι μπορεί να τραγουδήσει σε πολλά διαφορετικά στυλ, και όντως τραγουδάει, ουρλιάζει, τσιρίζει, σκούζει, αλλά οι συνθέσεις του album δεν την βοήθησαν ή η υπερβολή της λειτούργησε σε βάρος αυτών.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Damnified” σε groovy ρυθμό και με κάφρικα hardcore (ναι harcore) φωνητικά για να ακολουθήσει μια αλλαγή σε μελωδικά bluesy φωνητικά και μετά πάλι σε ένα πιο σύγχρονο στυλ πράγματα εντελώς τελείως παράταιρα. Ακολουθεί ένα αδιάφορο refrain, κάπου παρεμβάλλεται ένα εντελώς άσχετο κιθαριστικό wah wah, και το ωραίο κιθαριστικό solo δεν σώζει την κατάσταση.
Ακολουθεί το “Tiger Timer”, γρήγορο και πιο heavy, αρκετά groovy με ομαδικά φωνητικά στο refrain, το καλύτερο solo του album μέχρι που η παντελώς άσχετη και ξεκάρφωτη southern γέφυρα το καταστρέφει. Η συνέχεια ανήκει στο εντελώς ποζεράδικο “No Bullets” με συμμετοχή του ισπανικού συγκροτήματος Lujuria, τραγικά ανδρικά φωνητικά σε διάλογο με αυτά της Barbara και παιδικό refrain. Κάπου εδώ έρχεται και το πρώτο μπαλαντοειδές τραγούδι του δίσκου “Desert’s Last Drop” με πιο μελωδικά φωνητικά, ωραίο solo αλλά έλα που σαν αυτό έχουμε ακούσει χιλιάδες τραγούδια.
Στο “Kissed By Flames” που παίρνει σειρά η Barbara ενώνει τις δυνάμεις της με τους deathcorers Rayz και ενώ στα πρώτα του σαράντα δευτερόλεπτα το τραγούδι ξεκινά με groove και growls, ξάφνου μεταμορφώνεται σε southern rock με growl συνοδευτικά φωνητικά! Εναλλάσσεται συνεχώς από heavy σημεία σε southern rock με τραγικό τρόπο και μιλάμε για πραγματικό αχταρμά! Κρίμα το solo.
Ακολουθεί το τυπικό μελωδικό hard rock “Heroes Αbove Τhe Stars” με τραγικό pop refrain, filler της σειράς και με τα νεύρα τσατάλια πλέον φτάνουμε στο έβδομο τραγούδι του δίσκου “Twisted Girl”. Πιο γρήγορο, πιο up-tempo με κλασικό hard rock ρυθμό, εξαιρετικά drums και solo μα παντελώς αδιάφορο refrain. Σώζεται, θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα τα πράγματα.
“Don´t Play With Fire” για τη συνέχεια και μια ακουστική εισαγωγή, διαδέχεται ένα σύντομο southern rock πέρασμα που εξελίσσεται σε ένα τυπικό had rock τραγούδι με τραγικό refrain και κάποια αστεία ομαδικά “hey” στο φινάλε του. Ειλικρινά σκέφτομαι όχι μόνο άσε τη φωτιά αλλά μην παίζεις με τίποτα.
Και το μαρτύριο μου λαμβάνει τέλος με δυο τραγούδια που φέρουν και τα δύο τον τίλτο “Vampire Love”. Το “Chapter I” με υπότιτλο “You Belong To Me” έχει έναν σχεδόν επικό ρυθμό, για πρώτη φορά μετά από τριάντα λεπτά ακρόασης μου αρέσει ερμηνεία της Barbara, παρότι τα συνοδευτικά δεύτερα φωνητικά είναι παράταιρα και τραγικά, η δουλειά στις κιθάρες είναι εξαιρετική αλλά το refrain του δυστυχώς μέτριο. Ας ήταν έστω όμως όλα τα τραγούδια του album σαν αυτό.
Φινάλε με το “Chapter ΙI” με υπότιτλο “Queen Οf Flies” το οποίο ενώ ξεκινά όμορφα με ιδιαίτερα heavy ρυθμό και εξαιρετική ερμηνεία ξαφνικά μεταμορφώνεται σε μια «σύγχρονη» groovy πατάτα με τραγικό refrain. Ακολουθεί ένα ακουστικό κόψιμο, ένα ακόμη εξαιρετικό κιθαριστικό solo που πάει στο βρόντο και το μαρτύριο λαμβάνει τέλος.
Μπορεί η Barbara Black να αρέσει σε πολύ κόσμο στην Ισπανία ή τουλάχιστον έτσι να λέει το Δελτίο Τύπου της αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, μετά από τρεις δίσκους, θα πρέπει αρχικά να αποφασίσει τι είδος θέλει να τραγουδήσει, να αφήσει κατά μέρος την επίδειξη και να αφοσιωθεί στα τραγούδια. Έπειτα να βρει ανθρώπους που θα τις γράψουν τραγούδια της προκοπής τα οποία θα αφομοιώνουν τις όποιες διαφορετικές επιρροές της με ουσιαστικό και λειτουργικό τρόπο. Μέχρι τότε από μένα είναι όχι και το “Love, Death & Flies” είναι μια κακή κυκλοφορία που δεν συνιστώ σε κανέναν.
2/10
Πάνος Πρέντζας
panos_1975@hotmail.com
