Τι εισαγωγή μπορείς να γράψεις για έναν άνθρωπο που έχει αφήσει το στίγμα του στη progressive rock μουσική; Τι παραπάνω μπορείς να πεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο που να μην έχει ειπωθεί ήδη; Με τεράστια καριέρα κυρίως στους Genesis (έστω κι αν ήταν μόνο για εφτά χρόνια), με πέρασμα από διάφορα σχήματα όπως οι GTR, οι Quiet World και οι Squakett αλλά κυρίως με την πλούσια solo δισκογραφία του, καθώς το “Under A Mediterranean Sky” αποτελεί το εικοστό έκτο album του!
Όμως, το “Under A Mediterranean Sky” έχει μια τεράστια ιδιαιτερότητα που την κάνει να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη δισκογραφία του κιθαρίστα: το album είναι εξ ολοκλήρου ακουστικό και instrumental. Σύμφωνοι, υπάρχει και το “Tribute” του 2008, εκείνο όμως περιείχε αποκλειστικά ακουστικές διασκευές σε συνθέσεις κλασικής μουσικής. Εδώ μιλάμε για ολοκληρωτικά καινούργιες συνθέσεις, οι οποίες σύμφωνα με τον Άγγλο δημιουργήθηκαν όταν ο ίδιος τις εμπνεύστηκε με αφορμή τα πολλά ταξίδια του ανά τη Μεσόγειο (εξ ου και ο τίτλος).
Ωστόσο, το να προσπαθείς να αναλύσεις ένα ακουστικό και instrumental album είναι και εύκολο αλλά και δύσκολο ταυτόχρονα. Εύκολο γιατί το μόνο που έχεις να παρατηρήσεις είναι η ακουστική κιθάρα, με εξαίρεση ορισμένα συμφωνικά περάσματα, που μονάχα στο εναρκτήριο “Mdina (The Walled City)” αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, καθώς και κάποια ακόμα συνοδευτικά όργανα, όπως σαξόφωνο, βιολί, βιόλα, duduk και φλάουτο, ενώ δεν υπάρχουν και στίχοι για να κρίνεις. Από την άλλη είναι δύσκολο γιατί ο χαρακτήρας ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι πολύ ιδιαίτερος και ριψοκίνδυνος.
Υπάρχουν στιγμές για παράδειγμα που η κιθάρα δείχνει φτωχή και απογυμνωμένη, και όσο δεξιοτέχνης κι αν είναι (που είναι πολύ) ο καλλιτέχνης, κάποια κενά δεν καλύπτονται εύκολα. Επίσης είναι δύσκολο να κρίνεις το πόσο αποδεκτό μπορεί να γίνει ένα τέτοιο album με τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα, καθώς δεν έχω ιδέα πόσοι οπαδοί του metal, ακόμα και του rock, γουστάρουν albums με αποκλειστικά ακουστικές και instrumental συνθέσεις. Ναι, ξέρω, έχουν υπάρξει ανά καιρούς διάφορες απόπειρες από σχήματα όπως οι Opeth ή οι Green Carnation, όμως εδώ μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό.
Εκείνα ήταν albums σκοτεινού και πεσιμιστικού συναισθήματος, ενώ εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς το album είναι φωτεινό και αισιόδοξο, συν ότι υπάρχει και η επίδειξη των κιθαριστικών ικανοτήτων σε λογικό πλαίσιο. Και όσο άρτιες και ευχάριστες κι αν ακούγονται οι συνθέσεις, δεν έχουν αυτόν το γήινο και προσιτό χαρακτήρα που χρειάζεται. Κι άλλο να λείπει κάτι τέτοιο από ένα progressive rock/metal δίσκο, κάτι που συμβαίνει συχνά λόγω της φύσης της συγκεκριμένης μουσικής κι άλλο να λείπει από έναν ακουστικό δίσκο γιατί τον καθιστά ψυχρό, απόμακρο και σε πολλά σημεία απογυμνωμένο.
Όσοι από εσάς λοιπόν θεωρήσετε το βαθμό στο τέλος σχετικά αυστηρό, πρώτον το 6 δεν είναι κακός βαθμός και δεύτερον ο βαθμός αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι ο δίσκος απευθύνεται σε συγκεκριμένο ακροατήριο λόγω της ιδιαιτερότητάς του. Ο βαθμός εδώ δεν κρίνει αποκλειστικά τις συνθέσεις αλλά και το πόσο εύκολα αρεστός μπορεί να γίνει αυτός ο δίσκος στον μέσο progster, άντε και στον μέσο rocker/metalhead. Για παράδειγμα, το “Damnation” των Opeth που λατρεύεται από πολύ κόσμο και το θυμούνται ακόμα και τώρα, τα κατάφερε λόγω της απλότητάς του και της επιτυχίας των συνθέσεων να σε χτυπάνε απευθείας στη ψυχή και στην καρδιά. Αυτό εδώ είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι πιο ψυχρό, πιο αισιόδοξο, πιο τεχνοκρατικό θα έλεγα και θα εκτιμηθεί από πολύ συγκεκριμένα άτομα και οι υπόλοιποι ή θα προσπεράσουν εντελώς ή θα το ξεχάσουν αμέσως.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
