Έχω την αίσθηση ότι πιο συχνά «τα λέω» με τον τεράστιο καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Neal Morse παρά με κάποιους φίλους μου. Για του λόγου το αληθές¨, μόλις πριν λίγους μήνες παρουσίασα ένα από τα live albums του. Τώρα ο ίδιος επιστρέφει με το συγκρότημά του αυτή την φορά, τους Neal Morse Band ή NMB για ευκολία, με άλλο ένα αριστούργημα.
Ο Neal λοιπόν και ο φίλος του Mike Portnoy μας παρουσιάζουν το νέο τους έργο το οποίο μετά από πολύ καιρό δεν είναι concept. Λογικό αν σκεφτείς πόσα concept έχουν κυκλοφορήσει. Κάτι στο οποίο έχουν παραμείνει σταθερή είναι η διάρκεια μιας και αυτή ξεπερνά τα 90 λεπτά. Έτσι το άλμπουμ είναι χωρισμένο σε δύο CDs. Στο πρώτο βρίσκουμε μαζεμένα όλα τα μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια. Καλά, μην περιμένετε τίποτα τρίλεπτα και εσείς, ενώ στο δεύτερο έχουμε το 19λεπτο “Not Afraid Pt. 2” και το “Beyond The Years” που κάνει high score με τα 32 σχεδόν λεπτά του.
Έτσι λοιπόν στο πρώτο CD κάποιος μπορεί να πει ότι το σχήμα έχει μαζέψει τα πιο «βατά» τραγούδια του ενώ το δεύτερο είναι το πιο προοδευτικό. Έχουμε λοιπόν εδώ αυτό το πανέμορφο κράμα prog rock/jazz/ατμόσφαιρας που μια ζωή παρουσιάζει ο Morse. Αυτή την φορά η συμμετοχή του υπόλοιπου σχήματος στην σύνθεση είναι πιο εκτεταμένη ενώ έντονη είναι και η χρήση των Eric Gillette (κιθάρα) και Bill Hubauer (πλήκτρα) στα φωνητικά.
Μοναδικό κομμάτι που θα μπορούσα να εξαιρέσω από αυτό το CD είναι το ορχηστρικό “Emergence”. Από την άλλη, το εναρκτήριο “Do It All Again” μπορώ να πω ότι φέρει τον κλασσικό NMB ήχο μιας και μπαίνει δυνατά ενώ κάπου χαλαρώνει όταν ξεκινούν τα φωνητικά, ενώ για παράδειγμα το “The Way It Had To Be” έχει μια έντονη Pink Floyd νότα. Το CD κλείνει με μια έκπληξη και αυτή δεν είναι άλλη από μια διασκευή στο “Bridge Over Troubled Waters” των Simon And Garfunkel φυσικά περασμένη από μια πιο προοδευτική προσέγγισή.
Το δεύτερο CD προφανώς και έχει το πολύ ζουμί, ειδικά το τεράστιο σε μέγεθος “Beyond The Years”. Με βάση του την μελωδία που είναι και ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλα τα μέρη μας υπενθυμίζει πόσο τεράστιος είναι ο Portnoy όταν δουλεύει σε μεγάλες συνθέσεις. Έτσι το τραγούδι αντί να ακούγεται σαν ένα κολάζ ιδεών ριγμένες άτακτα η μία δίπλα στην άλλη, εδώ υπάρχει άριστη ροή. Αν μη τι άλλο η ακρόασή του από μόνη της είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία.
Από την άλλη, το “Not Afraid Pt. 2” είναι σίγουρα ενδιαφέρον αν και λίγη σχέση έχει με το “…Pt. 1” (προφανώς εκτός από το επαναλαμβανόμενο θέμα), παρόλα αυτά είναι σε αρκετά σημεία αρκετά σκληρό κάτι που σε γενικές γραμμές δεν συναντάμε εδώ. Με λίγα λόγια, το άλμπουμ είναι ένα υγρό όνειρο για τον οπαδό του progressive rock. Απολαυστικό, τεράστιο σε διάρκεια (που για μένα όμως μάλλον κλέβει λίγο από την λάμψη του) και φυσικά αρτιότατα παιγμένο. Το ερώτημα είναι: άραγε θα ξαναδώ μπροστά μου τον Neal μέσα στο 2021;
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
