Έντεκα χρόνια ύπαρξης συμπληρώνουν φέτος οι Νεοϋορκέζοι με το πιο ταιριαστό doom metal όνομα συγκροτήματος στην ιστορία των doom metal συγκροτημάτων. Το κουϊντέτο μπορεί μην δισκογραφεί όσο συχνά θα θέλαμε,\ αλλά χαλάλι τους, καθότι δεν απογοητεύουν ποτέ. Όσοι έχουν ακούσει κάποια από τα τρία προηγούμενα δισκογραφικά τους πονήματα, “And Hell Will Follow Me”, “Lay My Soul To Waste” και “When The World Becomes Undone” νομίζω πως ουδεμία ένσταση θα είχαν για τα παραπάνω.
Πράγματι, η μπάντα του πρώην drummer των Type O Negative και Life Of Agony, εκτός από τις ανέλπιστα καλές επιδόσεις του ως τραγουδιστή, μας έχει χαρίσει ορισμένες αξιομνημόνευτες doom metal δισκογραφικές στιγμές. Το “Infernum In Terra” δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα έντεκα κομμάτια του δίσκου πατούν αποκλειστικά στο παλιομοδίτικο doom. Τα πολυάριθμα samples, τα stoner περάσματα και τα growls των προηγούμενων τους κυκλοφοριών έχουν εξαφανιστεί, χαρίζοντας στον ακροατή ένα πιο μεστό αποτέλεσμα και έναν δίσκο που δεν έχει περιττές ή αχρείαστες στιγμές.
Οι διάρκειες των κομματιών δεν είναι οι τυπικές ενός doom σχήματος, ένας υποβόσκων αέρας Trouble πρώτων δίσκων πνέει καθ’ όλη την διάρκεια, γεγονός που του δίνει και μια επιπλέον συναισθηματική χροιά, αν αναλογιστεί κανείς τα πρόσφατα γεγονότα τραγικής απώλειας του Eric Wagner. Έντονη παρουσία έχουν και οι θρύλοι του ήχου Sleep στον δίσκο, σε βαθμό που ο τελευταίος θα ήταν άνετα μια καλή αιτία να αποκαλέσουμε τους A Pale Horse Named Death πνευματικά τους παιδιά και η δήλωση να μην κουβαλάει ίχνος υπερβολής.
Το “Two Headed Snake”, μια από τις κορυφές του “Infernum In Terra” αλλά κι ολόκληρης της δισκογραφίας τους είναι μια χαρακτηριστικό σημείο συνάντησης των δύο προαναφερθέντων ακρογωνιαίων λίθων του σκληρού ήχου και ταυτόχρονα η απόδειξη ότι αυτή η μπάντα δεν χρειάζεται την φανταχτερή προϋπηρεσία των μελών της (Blackwater Rising, Doro, Altered Vision, Type O Negative) ως λόγο ή αφορμή για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Από την άλλη, έχουμε κομμάτια σαν το “Slave To The Master” και “Devil’s Deed”, που φέρνουν στο νου τους Alice In Chains και τις πιο ήπιες στιγμές των Black Label Society. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος γνήσια doom, που όμως δεν θα άφηνε κανέναν οπαδό άλλων υποϊδιωμάτων παραπονεμένο.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
