Η πρώτη μου επαφή με τους Καναδούς Ex Deo ήταν το 2012, όταν για λογαριασμό άλλου περιοδικού κλήθηκα να γράψω κριτική για το δεύτερο δίσκο τους, το “Caligvla”. Θυμάμαι ακόμα πόσο με είχε συναρπάσει η δυνατή μουσική τους, με τις καλογραμμένες συνθέσεις και το συμφωνικό κομμάτι που έδενε φοβερά με εκείνο του death. Τώρα η ομάδα του Maurizio Iacono επιστρέφει με την τέταρτη ολοκληρωμένη της δουλειά, ονόματι “The Thirteen Years Of Nero”, που όπως θα καταλάβατε καταπιάνεται με την περίοδο κατά την οποία ήταν Αυτοκράτορας της Ρώμης ο Νέρωνας. Η σύνθεση των Ex Deo είναι η ίδια από το 2009, με μόνη εξαίρεση τον Jeramie Kling στα τύμπανα, που διαδέχτηκε τον Olivier Beaudoin.
Μπορεί να έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία, “The Immortal Wars”, όμως μοιάζει σαν να μην έχει περάσει μια μέρα, αφού οι Καναδοί μας παρουσιάζουν και πάλι έναν καλογραμμένο και εξαιρετικά στιβαρό δίσκο, όπως άλλωστε ήταν και οι προηγούμενοι. Για ακόμα μία φορά οι Ex Deo δίνουν τεράστια σημασία στο χτίσιμο ατμόσφαιρας, χάρη στην οποία ο ακροατής θα μπορέσει να κατανοήσει πλήρως το ξεδίπλωμα της ιστορίας, με την οποία καταπιάνεται το άλμπουμ, και να τη ζήσει στο έπακρο, ακόμα και να νιώθει ότι είναι μέρος της.
Όπως ανέφερα τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ καταπιάνονται με τη θητεία του Νέρωνα ως Αυτοκράτορα της Ρώμης, ξεκινώντας από το θάνατο του προηγούμενου Αυτοκράτορα και θείου του Νέρωνα, Κλαύδιου, περνώντας από την εκτέλεση της μητέρας του, την επανάσταση της Μπουντίκα στη Βρετανία, την πυρκαγιά που έκαψε τη Ρώμη, την κόντρα του με τη Σύγκλητο, φτάνοντας μέχρι την επανάσταση του Γάλβα, του κυβερνήτη της Ισπανίας, και την αυτοκτονία του Νέρωνα. Μια δυνατή ιστορία που δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται από δέκα δυνατές συνθέσεις με εξίσου δυνατή μουσική.
Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, όπως άλλωστε συμβαίνει γενικά στις κυκλοφορίες της μπάντας, οι ταχύτητες είναι αργές και κυρίως mid-tempo αλλά ο ήχος είναι εξαιρετικά βαρύς και έντονος, έτσι που να νιώθεις την κάθε νότα στο στομάχι σου. Οι δύο κιθάρες, το μπάσο και τα πραγματικά φοβερά τύμπανα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν ώστε η δύναμη και το πάθος που χαρακτηρίζουν τη μουσική των Καναδών να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Βέβαια, σε τέτοιο δίσκο δεν θα μπορούσαν να λείπουν και αρκετά ωραία γρήγορα ξεσπάσματα, ειδικά εκεί που η ιστορία το ζητάει, που κάνουν τον ακροατή να χτυπηθεί ακόμα περισσότερο και φέρνουν μια ωραία αλλαγή, έστω και για λίγο, στο γενικότερο ήχο του άλμπουμ.
Επειδή όμως δίσκος των Ex Deo χωρίς συμφωνία δεν υπάρχει, έτσι κι εδώ το συμφωνικό μέρος κρατάει δευτεραγωνιστικό, αλλά εξίσου σημαντικό, ρόλο. Για άλλη μια φορά, οι Ex Deo έχουν κάνει φοβερή δουλειά με το συμφωνικό χαρακτήρα του άλμπουμ, με τα συμφωνικά μέρη να δένουν εξαιρετικά με την υπόλοιπη μουσική χωρίς, όμως, να κλέβουν την παράσταση. Η συμφωνική μουσική είναι, επίσης, συνυπεύθυνη για το χτίσιμο της φοβερής ατμόσφαιρας που διακρίνει το άλμπουμ, αλλά και για το γεγονός ότι σε πολλές στιγμές η μουσική λαμβάνει έναν πιο επικό χαρακτήρα.
Και φυσικά, η ιστορία δεν θα μπορούσε να εισχωρήσει απόλυτα στο μυαλό του ακροατή αν έλειπε το στοιχείο της θεατρικότητες, κάτι που και εδώ, όπως και στα υπόλοιπα άλμπουμ του συγκροτήματος, δεν λείπει. Οι αργοί και mid-tempo ρυθμοί, τα συμφωνικά περάσματα, το επικό στοιχείο, η εναλλαγή death και black φωνητικών, αλλά και τα αφηγηματικά φωνητικά, η χορωδία, η βαρύτητα της μουσικής και σχεδόν κάθε στοιχείο που εμπεριέχεται στο δίσκο είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία της θεατρικότητας που διακρίνει τη μουσική των Καναδών και που απογειώνει ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα.
Με το “The Thirteen Years Of Nero” οι Ex Deo μας αποδεικνύουν ότι μετά από 13 χρόνια είναι ακόμα σε τεράστια φόρμα, διατηρώντας ταυτόχρονα το σερί εξαιρετικών κυκλοφοριών. Όσοι τους γνωρίζουν, θα λάβουν ακριβώς αυτό που θα περίμεναν από τον καινούριο δίσκο, ο οποίος δεν θα τους απογοητεύσει ούτε στο ελάχιστο, ενώ αυτοί που δεν τους γνωρίζουν ήρθε η ώρα να τους μάθουν, ακούγοντας και αυτόν αλλά και τους προηγούμενους δίσκους τους.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
