Στοιχειώνει… Η πιο μαύρη απόχρωση του μαύρου, σκοτάδι μέσα στο σκοτάδι, αφήνει την ψυχή όντως να χαθεί – έστω για λίγο, όσο διαρκεί η ακρόαση – να περιπλανηθεί μόνη, γυμνή στα χειρότερα λημέρια της ανθρώπινης ύπαρξης… Ο λόγος για τη δεύτερη κυκλοφορία του «άρρωστου-που-δε-θέλει-να-γίνει-ποτέ-καλά» παιδιού ονόματι A Pale Horse Named Death του ιδρυτικού μέλους των Type O Negative, Sal Abruscato.
Ο Αbruscato επιστρέφει παρέα με το φιλαράκι του παραγωγό και ηχολήπτη Matt Brown (Jane’s Addiction, Lou Reed κ.α.) κρατώντας ψηλά τη σημαία του ένδοξου μουσικού παρελθόντος του και καταφέρνει θαυμάσια όχι μόνο να πείσει ότι είναι ακόμα εδώ αλλά και να εντυπωσιάσει. Πώς, ρωτάτε; Τον γνωρίσαμε ως drummer με τους Type O Negative και τώρα ξεδιπλώνοντας και τα άλλα μουσικά ταλέντα του, παίρνει μικρόφωνο και τραγουδά, παίρνει κιθάρα και γρατζουνά! Και πίστεψέ με ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του απλά υποφερτού.
Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ με τίτλο “And Hell Will Follow Me” δίνοντας το πρώτο στίγμα της μπάντας. Ακολουθώντας την ίδια συνταγή, ο Sal συνεχίζει στο ίδιο σκοτεινό μοτίβο και δίνει μια απόλυτα ολοκληρωμένη και εμπνευσμένη δουλειά προς τέρψιν των απανταχού οπαδών των Type O Negative, ανακουφίζοντάς τους, θυμίζοντάς τους τις μουσικές που αγάπησαν. Το μουσικό στυλ δεν είναι βέβαια ένα αναμάσημα του ταλέντου και της δόξας των αγαπημένων σκοτεινών ηρώων. Ο Abruscato δε φαίνεται να έχει την ανάγκη να κάνει κάτι τέτοιο.
Επιρροές από Type O Negative, Jane’s Addiction και Black Sabbath αναμειγνύονται με το ιδιαίτερο μουσικό στυλ των A Pale Horse Named Death, το οποίο χαρακτηρίζεται από μεστές συνθέσεις, σκοτεινή και καθόλου καλογυαλισμένη παραγωγή, και από μια διάχυτη αρρωστιάρα αίσθηση πως αυτό θα ήταν ένα ταιριαστό soundtrack για το χειρότερο εφιάλτη σου. Τα παραλέω θα πει κάποιος. Πάντα όταν μου αρέσει μια δισκογραφική δουλειά τείνω να λέω πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα ή δύο κομμάτια και το ίδιο θα κάνω και εδώ.
Αν θες οπωσδήποτε να αναφέρω τίτλους θα μπορούσα να μιλήσω για τα πιο εμπορικά και πιασάρικα τραγούδια, όπως το “Shallow Grave” (βλέπε οδηγός δολοφονίας της πρώην σου!) ή το “The Needle In You” (βλέπε μάχη με διάφορους εθισμούς). Το σκοτάδι όμως δεν μπορείς να το διαιρέσεις, τον εφιάλτη δεν μπορείς να τον πας fast forward ώστε να ζήσεις τις πιο ανεκτές στιγμές του, σαν φάρμακο που πρέπει να καταπιείς απλά χωρίς πολλά-πολλά έτσι και το “Lay My Soul…” θα το ακούσεις και θα το ξανακούσεις μέχρι να βγει έξω όλη η σαπίλα της ψυχής σου, σαν άλλη ψυχοθεραπεία. Τελειώνοντας την ακρόαση θα νιώσεις πως εκεί έξω τελικά υπάρχει κάποιος που έχει βουτήξει λίιιγο πιο βαθιά από εσένα στα σκοτεινά νερά του μυαλού…
8/10
Γεωργία Μπούτσαλη
[email protected]
