Οι No Mans Land είναι Ιρλανδοί και παίζουν doom. Αν δεν ήμουν αναγκασμένη να γράψω πάνω από 15 σειρές κάπου εδώ θα έλεγα “I rest my case” και θα ήμασταν όλοι χαρούμενοι ,αλλά είμαι και δεν θα ‘μαστε και θα κάτσω να επιχειρηματολογήσω. Έχουμε αυτό το EP με τίτλο “The Last Monolith” μέσω της Mother Fuzzer Records, με μέσα 4 κομμάτια, όσα και τα μέλη του συγκροτήματος. Δυστυχώς μαζί με το promo δεν μου ήρθε με κάποιο βιογραφικό σημείωμα και δεν θα έλεγα πως έχω βρει μέχρι τώρα ικανοποιητικές πληροφορίες στο Internet από αυτή τη μπάντα- φάντασμα. Χαμογέλασα πολύ ωστόσο με το που έβαλα να ακούσω αυτό το roaring EP που συμπίπτει πολύ περισσότερο με τα ακούσματα μου από τα μέχρι τώρα promos. To album ανοίγει με το κομμάτι “Last monolith”. Σε κυκλώνουν βαριά και droning όργανα προσδίδοντας έναν σημαντικό συμφωνικό τόνο και μετά από λίγο αρχίζουν να μπαίνουν αριστοτεχνικά στο κέντρο του χαρακτήρα της μπάντας χωρίς όμως φωνητικά. Χτυπάνε τα πιατίνια, πέφτει ένα χαμηλό μεν thunderous δε riff και απλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κάτσεις πίσω στην καρέκλα σου και να απολαύσεις. Ακολουθεί το “Hawks & Vultures” σε πιο βαριά μορφή ΜΕ φωνητικά που παρεμπιπτόντως, είναι από τα δυνατά σημεία του album. Άλλο μεγάλο ατού είναι η πολύ καλή ποιότητα και οι σωστά τόσο όσο κουρδισμένες κιθάρες που σε σιγοκαίνε. Το εξώφυλλο είναι απλό αλλά δεν θα χρειαζόταν κάτι πιο σύνθετο. Σου αφήνει τα κατάλληλα περιθώρια να ανακαλύψεις μόνος σου το album, βάζοντάς σε όμως στο κλίμα του EP. Συνεχίζουμε με το ¨Kingdom’s End” και highlight του EP κατ’ εμέ.. Μου θύμισε αρκετά Horn Of the Rhino και κάπως Mastodon ταυτόχρονα. Δυναμικό και μυστηριώδες, τα καλύτερα φωνητικά του album και ατμόσφαιρα πυροτεχνημάτων σε μια έρημο, τι άλλο; Κλείνουμε με το “Behind the Mask” με ένα εκπληκτικό riff. Πιο αργό μεν, πιο επιδέξιο δε. Ενώ βγάζει δυναμισμό σου προκαλεί απίστευτη χαλάρωση. Λείπουν τα φωνητικά αν και παράλληλα δεν ΣΟΥ λείπουν γιατί αν και είναι στα ατού της μπάντας, το συγκεκριμένο Instrumental σε κρατάει από μόνο του επάξια. Κάπως έτσι κλείνει και αυτό το album, καθώς και τούτη δω η κριτική. Όταν μιλάει η μουσική, σιωπή.
8.5/10
Κατερίνα Στασουλάκου
