Οι The End At The Beginning κατάγονται από την Ιταλία και ξεκίνησαν την πορεία τους το 2011. Από το 2011 μέχρι το 2018 κυκλοφόρησαν ένα ΕΡ και δύο LPs. Το 2018 λοιπόν, μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα τους και του τραγουδιστή τους, παρέμειναν για αρκετό καιρό εκτός. Επέστρεψαν πριν λίγο καιρό και πέρα από τη νέα τους σύνθεση, έφεραν μαζί τους και το νέο τους ΕΡ με τον τίτλο “Elements”. Το είδος τους; Αγνό και καθαρό metalcore.
Ο δίσκος αποτελείται από τέσσερα κομμάτια. Το κάθε ένα αντιστοιχεί και σε ένα στοιχείο της φύσης, δηλαδή στη γη, στο νερό, στη φωτιά και στον αέρα. Αυτό που ήθελαν να πετύχουν είναι η δημιουργία μιας αναλογίας μεταξύ των στοιχείων και συγκεκριμένων καταστάσεων στις ζωές των ανθρώπων, τις οποίες πρέπει να αποδεχτούν στη ζωή τους και να μην τις αποφεύγουν. Η συσχέτιση που κάνουν μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Άλλοι θα την χαρακτήριζαν ως δηθενιά όμως εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Για να καταλάβετε και εσείς. Στο “Earth”, η γη παρομοιάζεται ως φύλακας των αναμνήσεων. Αυτών των ύπουλων αναμνήσεων που σε κρατάνε προσκολλημένο στο παρελθόν και σε κάνουν να φοβάσαι ότι θα σε ξεχάσουν όλοι παρά τα όσα έχεις καταφέρει. Κάπως εγωιστική σκέψη θα έλεγα αλλά αυτό έρχεται στην κρίση του καθενός. Όσον αφορά τώρα το “Water”, το νερό είναι συνυφασμένο με την απώλεια αλλά και τις σκέψεις και τα συναισθήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε μετά από αυτή.
Στο “Air”, ο αέρας συνδέεται με την ελευθερία και την ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης και τέλος, η φωτιά. Το “Fire” συνδέεται με τα πιο βάναυσα και ελκυστικά πάθη που μπορούν να σε οδηγήσουν σε ένα καταστροφικό αλλά και αυτοκαταστροφικό αποτέλεσμα. Τώρα που τελειώσαμε την αρκετά μεγάλη αλλά απαραίτητη εισαγωγή, προχωράμε στο θέμα μας.
Τέσσερα κομμάτια λοιπόν με την διάρκεια τους να παίζει μεταξύ των τεσσάρων και πέντε λεπτών. Έχουν όλα τους διαφορετικό ήχο και δομή, γεγονός που οφείλεται στον συσχετισμό που γίνεται. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι τα ορχηστρικά μέρη. Αυτά τα λάτρεψα. Βιολί σε συνδυασμό με κιθάρα δώστε μου και θα είμαι ευτυχισμένη. Γενικά όμως η μελωδία είναι η γνωστή του metalcore. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να πεις για αυτή.
Σχετικά με τα φωνητικά θα ήθελα να μου λυθεί μια απορία που έχω. Υπάρχει κάποιος κανόνας που λέει «φροντίστε να χάνονται τα καθαρά φωνητικά μέσα στον χαμό που κάνουν μελωδία και screamo»; Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Γιατί να μην ακουστεί και το καθαρό όπως του πρέπει; Τα αδικούν χωρίς λόγο. Όσον αφορά τα screamo και αυτά παραμένουν τα γνωστά του metalcore. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Για να ολοκληρώνουμε κάπου εδώ, έχει γίνει καλή δουλειά. Μπορεί να είναι ένας ακόμα metalcore δίσκος, δεν είναι σκουπίδι όμως. Αν τα φωνητικά δεν χάνονταν και αν είχαν κάτι παραπάνω να δείξουν από τις υπόλοιπες μπάντες του είδους τους ίσως και να ήταν λίγο καλύτερος. Απολαύστε άφοβα.
6/10
Χριστίνα Γιαννούλη
[email protected]
