Ένα ακόμα από τα καλά κρυμμένα μυστικά του Σουηδικού black metal ήχου για καλή μας τύχη μας αποκαλύπτεται. Οι Hyperborean υπάρχουν από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Είχαν καταφέρει μάλιστα εκείνο το διάστημα να κυκλοφορήσουν 3 demos, τα οποία δημιούργησαν αρκετούτσικο θόρυβο στο underground. Αυτά μέχρι το 2005 καθώς η μπάντα μπήκε στο πάγο για να επανέλθει το 2009. Το 2011 κυκλοφορεί επιτέλους ο πρώτος τους δίσκος και ερχόμαστε στο σήμερα με το διάδοχο του έτοιμο να θερίσει κεφάλια. Δυστυχώς όμως χωρίς την υποστήριξη κάποιας εταιρίας και δυστυχώς, πάλι, μόνο σε digital download μορφή προς το παρόν. Το ύφος της μπάντας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μελωδικό black metal, αλλά μην έχετε στο νου σας πλήκτρα μεσαίες ταχύτητες και διαφόρων ειδών ατμοσφαιρικά τερτίπια. Όταν λέμε μελωδικό black metal, πάρτε την κορυφαία μπάντα που ανέδειξε αυτός εδώ ο χώρος, δηλαδή τους τρισμέγιστους Dissection των 2 πρώτων άλμπουμ σαν κύρια επιρροή και αν θέλετε προσθέστε για την ποικιλία του πράγματος εδώ και εκεί, κάποιες επιρροές από το υπέρτατο “Skydancer” των Dark Tranquility. Οι μελωδίες εδώ είναι επικότατες δεν κάνουν πουθενά κοιλιά και θα έλεγα ότι κουβαλάνε στο DNA τους το μεγάλο κόλλημα όλης της Σουηδικής Σκηνής, την αισθητική δηλαδή των Metallica. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για αγάπες καθώς ο, επίσης στους Marduk, guest drummer της μπάντας, Fredrik Widigs, είναι υπερταχύτατος και αυτοκρατορικός στο παίξιμο του. Το κιθαριστικό παίξιμο παρόλο που είναι άκρως μελωδικό, δεν πρόκειται να αφήσει ανικανοποίητο κανένα ακόμη και από τους πιο σκληροπυρηνικούς φίλους του ιδιώματος. Τα εκπληκτικά leads τέλος είναι το κερασάκι στη τούρτα της τελειότητας που μας σερβίρουν αυτοί οι Σουηδοί. Η θεματολογία τους μακριά από διαόλια και τριβόλια έχει σαν κύριο θεματικό άξονα τη Μεγάλη Πανούκλα του 14ου αιώνα η οποία μεταξύ άλλων αφάνισε και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Σουηδίας. Για το τέλος μας πετάνε μια διασκευή στο “Don’t Fear The Ripper” (γινόταν άραγε πιο ταιριαστό;) των Blue Oyster Cult με τίγκα blasts για να μας πεταχτούν τα μυαλά στον απέναντι τοίχο. Ο λαός μας είναι σοφός και γι αυτό λέει τη παροιμία περί των “φουσκωμένων” λόγων και της μεγάλης μπουκιάς. Εγώ μπορεί να εκτίθεμαι αλλά οι δισκάρες στο χώρο φέτος έρχονται back to back. Μετά λοιπόν τους Akrotheism, Folge Dem Wind και A Hill To Die Upon εδώ έχουμε τον επόμενο ογκόλιθο.
9/10
Τάσος Δεληγιάννης
