Οι συστάσεις είναι περιττές για τέτοιες μπάντες. Αν έχεις ασχοληθεί με τον ακραίο ήχο τότε ξέρεις τι σημαίνουν για αυτόν οι Γερμανοί και αν δεν ξέρεις, τότε σίγουρα κάνεις κάτι λάθος. Αλλά ας πάμε τώρα στο δια ταύτα.
Μετά από τριάντα και βάλε χρόνια, ο Angelripper αποφάσισε να κάνει τη μπάντα κουαρτέτο με σκοπό να την ανανεώσει, με το “Partisan (EP)” (2018) να αποτελεί το πρώτο δείγμα σχετικά με το πώς αυτό φαντάζει. Το θέμα όμως είναι ότι όσο και να ανανεώσεις το line-up, αν δεν υπάρξει και κάποια αλλαγή στη νοοτροπία σου, ουσιαστική ανανέωση δεν υπάρχει. Και εδώ μιλάμε για Sodom, που σημαίνει ότι η νοοτροπία δεν αλλάζει και ούτε θέλουμε και να αλλάξει.
Επομένως, αν περιμένετε κάτι που θα σώσει το είδος επειδή πλέον η μπάντα έχει δύο κιθάρες, καλύτερα σταματήστε αυτή τη στιγμή να διαβάζετε την κριτική και πηγαίνετε να βάλετε στο τέρμα το “Agent Orange”. Εδώ δε θα ακούσετε ούτε κάτι καινοτόμο, ούτε κάτι που θα δώσει πνοή ζωής στο thrash metal. Θα ακούσετε τους Sodom όπως τους ξέρετε τα τελευταία χρόνια να κάνουν αυτό που φαντάζεστε.
Σε σχέση πάντως με άλλες μπάντες που εμμένουν στο παρελθόν αρνούμενες να εξελιχθούν ενώ φαίνεται ξεκάθαρα πως αυτό δε τους ταιριάζει πλέον, οι Sodom διακατέχονται από μια τσίπα σε αυτό που κάνουν καθώς τους βγαίνει εκ του φυσικού αυτός ο ήχος. Και ακόμα, δεν ξεχνούν να γεμίσουν τις συνθέσεις τους με κολλητικά ρεφρέν και μελωδίες, από αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Εν κατακλείδι, αν λάβουμε υπόψη το μέγεθος της δισκογραφίας καθώς και το τι έχει προσφέρει η μπάντα στο είδος, τη σήμερον ημέρα, το να παίζει τίμια χωρίς να χάνει μεγάλο κομμάτι της έμπνευσής της, εμένα προσωπικά μου είναι αρκετό. Ωραία η εξέλιξη και το κυνήγι διαφορετικών ήχων και ειδών, αλλά αυτά είναι για άλλες μπάντες. Όχι για τους Sodom.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
