Οφείλω να ομολογήσω ότι, αν και παρακολουθώ στενά τη funeral doom/death σκηνή, δεν είχα λάβει υπόψιν μου μέχρι τώρα τους Αυστραλούς The Slow Death, οι οποίοι παραδίδουν το τέταρτό τους album. Βέβαια, η σελίδα μας είχε καλύψει το προηγούμενό τους “Ark” του 2015 αλλά διάβασα τη συγκεκριμένη κριτική αφού άκουσα το καινούριο, για να μην επηρεαστώ θετικά ή αρνητικά. Τελικά όμως δε χρειάστηκε, γιατί και να είχα την είχα διαβάσει, η άποψή μου είναι ακριβώς η ίδια με την κριτική του προηγούμενου album.
Είχα στο μυαλό μου να αναφέρω ότι το σχήμα κινείται στη Β’ Εθνική του είδους, με συνθέσεις αξιοπρεπείς που όμως δε ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, με τις επιρροές να είναι εμφανείς σχεδόν σε κάθε σημείο των συνθέσεων. Dε χρειάζεται να αναφέρω ξανά ποιες είναι, αναφέρονται εκτενώς στην προηγούμενη κριτική, αν και έτσι κι αλλιώς θα μπορούσε να αναφερθεί οποιοδήποτε συγκρότημα του είδους, με τον κλισέ πλέον συνδυασμό καθαρών γυναικείων και αντρικών brutal φωνητικών.
Το θέμα όμως, διαβάζοντας την κριτική και ακούγοντας τα προηγούμενα albums, παρατηρούμε ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, εκτός από μικρές λεπτομέρειες. Για παράδειγμα στο νέο album δεν υπάρχει instrumental ή ότι ο ήχος σε ορισμένα σημεία παραείναι soft. Το album δεν είναι κακό, ίσα ίσα, αλλά περικλείει όλα τα κλισέ του είδους χωρίς να προσφέρει απολύτως τίποτα το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό. Επίσης, η παγίδα στο συγκεκριμένο είδος είναι ότι τα κομμάτια είναι πάντα πολύ μεγάλα σε διάρκεια και με όλη αυτήν την κλισεδούρα υπάρχουν σημεία που κουράζουν ή σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τα έγραψαν στον αυτόματο.
Και όσο κι αν υπάρχει δισκογραφική λειψυδρία στο συγκεκριμένο είδος τελευταία, δύσκολα θα πρότεινα αυτόν το δίσκο ακόμα και στους πολύ φανατικούς. Έχει κάποια καλά σημεία αλλά όχι κάτι το αξιομνημόνευτο και ξεχνιέται εύκολα και γρήγορα. Ίσως προσελκύσει άτομα που γουστάρουν το συγκεκριμένο ήχο αλλά δεν έχουν εντρυφήσει βαθιά μέσα του.
5,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
