Τέταρτη κυκλοφορία για τους Γερμανούς The Picturebooks, οι οποίοι ακούγονται πιο Αμερικάνοι και από τους ίδιους τους Αμερικάνους σε αυτό το alternative rock/blues στυλ. Από το “The Major Minor Collective” παρελαύνουν πολύ και διαφορετικοί καλεσμένοι, δέκα στο σύνολο σε αντίστοιχο αριθμό κομματιών. Το άλμπουμ παρουσιάζει αρκετή ποικιλομορφία, με σχεδόν κάθε κομμάτι να έχει μια διαφορετική χροιά, κάτι το οποίο ενισχύουν οι διαφορετικοί καλεσμένοι και το χρώμα που ο καθένας τους φέρνει.
Ταυτόχρονα, μόνο ως θετικό μπορεί να εκλάβει κάποιος το ότι παρόλη την προαναφερθείσα ποικιλομορφία, η ταυτότητα της μπάντας παραμένει σταθερή και ξεκάθαρη. Δεν έχεις καμία αμφιβολία πως πρόκειται για την ίδια μπάντα, τους ίδιους συνθέτες καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Σε αυτό πολύ έξυπνα συνδράμει και η παραγωγή όπως επίσης και η ηχητική ταυτότητα της μπάντας, ειδικά στον τομέα της κιθάρας. Στο σύνολό του το άλμπουμ κιλά αρκετά ευχάριστα, παρουσιάζοντας μουσικούς που δείχνουν να γνωρίζουν πολύ καλά τον ήχο που εκπροσωπούν, φροντίζοντας να «τηρούν» τα όποια απαραίτητα και αναμενόμενα του είδους, χωρίς όμως αυτά να τους στερούν φαντασίας και δημιουργικότητας.
Στο παικτικό κομμάτι όπως προανέφερα, η δυάδα των Fynn Claus Grabke και Philipp Mirtschink γνωρίζει πολύ καλά το είδος και το εκφράζει με άριστο τρόπο. Αν δεν γνώριζα πως μιλάμε για μία γερμανικής προέλευσης μπάντα, θα μπορούσα πραγματικά να πάρω όρκο πως αποτελούν τρανό καμάρι του αμερικάνικου νότου. Κάτι που θεωρώ αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά όταν μιλάμε για τόσο χαρακτηριστικά και κατά κάποιο τρόπο βιωματικά μουσικά ιδιώματα. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω έναν από τους παραπάνω κυρίους αυτός θα ήταν ο δεύτερος και η δουλειά του πίσω από τα τύμπανα. Λιτός μα πλούσιος παράλληλα, δείχνοντας να γνωρίζει πως να κάνει σωστή χρήση του “less is more”, επιδεικνύοντας όμως την τεχνική του κατάρτιση όπου και όταν πρέπει, ειδικά από την στιγμή που στην συγκεκριμένη μουσική δεν υπάρχει χώρος για φανφάρες και υπερβολές.
Είναι φανερό όμως νομίζω πως κάπου μέσα σε όλα αυτά πρέπει να υπάρχει και ένα «αλλά». Και αυτό αφορά το ότι μετά από αρκετές ακροάσεις, δυστυχώς αυτό που προσωπικά μου έμεινε είναι ερμηνείες και στιγμές συγκεκριμένων καλεσμένων παρά κομμάτια ή μελωδίες. Όσο ευφάνταστα και αν είναι κάποια από τα κομμάτια του “The Major Minor Collective” δεν νομίζω πως μπορώ να παραθέσω ούτε ένα το οποίο να ξεχώρισα. Για παράδειγμα, η φωνή σαν φωνή και όχι η μελωδία ή η μουσική ήταν αυτή που με έκανε να ανατρέξω στο playlist, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω πως η καλεσμένη του “Rebel” ήταν η Lzzy Hale των Halestorm. Το ίδιο και με άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή του Neil Fallon των Clutch. Παρότι δεν μπορώ να εντοπίσω τίποτα λάθος στο “The Major Minor Collective”, ταυτόχρονα δεν μπορώ να παραθέσω και κάτι ιδιαίτερο μέσα από αυτό. Ευχάριστη η ακρόαση του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι κέρδισα και κάτι μετά την ολοκλήρωσή της.
7/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
