Αρκετά έως πολύ καλό Heavy Metal από το Illinois (με εμφανή Stoner επικάλυψη) που αντλεί επιρροή από συφερτό της 70s σκηνής όπως Thin Lizzy, Black Sabbath, Blue Oyster Cult και σε αυτό τον δίσκο φέρνει και σε κάποια σημεία και Dire Straits. Επίσης οι NWOBHM επιρροές υπάρχουν και αυτές όπως και στους προηγούμενους δίσκους αλλά με ΙΣΩΣ λιγότερο Maidenική διάθεση σε σχέση με παλιότερα. Παράλληλα έχει και μια κάποια ξερή Αμερικανιά από εδώ και από εκεί… Με λίγα λόγια σαν να ακούς Black Label Society να διασκευάζουν βαρύγδουπα και πιο μακρόσυρτα Angelwitch και Iron Maiden σε Gorgon και Wrathchild αντίστοιχα ένα πράμα. Γενικότερα οι Bible of the Devil είναι από αυτές της μπάντες αναβίωσης του παλιού – τέλη 70s, αρχές 80s – ήχου με κάποια μοντέρνα δικά τους στοιχεία. Αυτός ο δίσκος είναι ο έβδομος τους και ουσιαστικά είναι το κερασάκι στη τούρτα μιας συνεχόμενης ανοδικής πορείας. Κατά πολλούς ο προηγούμενος δίσκος τους, το “Freedom Metal”, είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει αν και προσωπικά προτιμώ το πιο σκοτεινό “The Diabolic Procession”. Συνολικά θα μπορούσα να πω ότι ο καινούργιος τους δίσκος αν και είναι ένα κλικ συνθετικά κατώτερος από τους δύο προαναφερθέντες (κυρίως στα couple και τα υπερ χαρούμενα refrain) ουσιαστικά αποτελεί μια πιο fuzzy και mid tempo άποψη του Freedom Metal και από την άλλη μεριά γεφυρώνει κάπως τη μπάντα με τον πιο πρώιμο Rock n’ Roll ήχο της στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Ότι πρέπει ο δίσκος για τους κιθαρόφιλους καθώς είναι γεμάτος σε Doom riffάρες αλλά και ΜΠΟΛΙΚΕΣ leadάρες (επίσης που και που εμφανίζεται και ένα σαξόφωνο). Και σολίδια καλούτσικα έχει… λίγο ίσως τα φωνητικά να χαλάσουν μερικούς καθώς ακούγονται ψιλοδιαφορετικά σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο. Ειδικότερα τώρα στα κομμάτια, πολύ όμορφη εισαγωγή αυτή του δίσκου και πολύ δυναμική συνέχεια με το γρήγορο ‘Out For Blood’ να ακολουθεί! Στη συνέχεια μια σειρά με πιο ρυθμικά κομμάτια τα οποία έχουν τις στιγμές τους και έχουν πολύ όμορφες μελωδίες. Μεγάλο έπος και το τελείως Thin Lizzy “Anytime”. Πολύ καλά και τα τελείως NWOBHM, “Can’t turn Off the Sun” και “Yer Boy” αλλά κάτι λείπει για την υπέρβαση! Ο δίσκος τελειώνει αρκετά πιο τσαμπουκαλεμένα με το “Night Street” και αν και κάπως παιδιάστικα αφήνει τελικώς πολύ καλές εντυπώσεις. Τελικώς ο δίσκος μπορεί να τραβήξει οπαδούς του Heavy Metal, Hard αλλά και Stoner Rock αλλά όντας αρκετά περίεργος και μπασταρδεμένος ηχητικά οι πιο αγνοί ας κρατήσουν και μια πισινή.
8/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
