Τον τελευταίο καιρό οτιδήποτε φτάνει στα αυτιά μου από atmospheric doom είναι ή του ύψους ή του βάθους. Μουσικές που είτε είναι πολύ καλές, είτε δεν ακούγονται υπό την απειλή όπλου. Οι Αμερικάνοι Mountaineer με τον δίσκο “Bloodletting” δυστυχώς ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.
Μετά από μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή a-capella φωνητικών, το “Blood Of The book” συνεχίζει με το βασικό συστατικό του δίσκου, που δεν είναι άλλο από τον απαράδεκτα κακό ήχο. Με το που μπήκαν οι κιθάρες τα ηχεία μπούκωσαν σε σημείο να αλλάξω δύο φορές συσκευή και ακουστικά, διότι θεώρησα ότι κάτι είχε χαλάσει. Αναζήτησα μέχρι και εναλλακτικές πηγές για να ακούσω τα τραγούδια, σε περίπτωση που υπήρχε κάποιο τυχαίο τεχνικό ζήτημα με το ακουστικό υλικό που έφτασε στα χέρια μου. Μου φάνηκε απίστευτο το εναλλακτικό ενδεχόμενο εν έτει 2020 να μην μπορεί ένα συγκρότημα να έχει ήχο της προκοπής.
Οι Mountaineer έχουν ήδη άλλα δύο full-lengths συν ένα ΕΡ στο ενεργητικό τους και τα μέλη τους δεν είναι πρωτάρηδες στον χώρο. Έχουν συμμετάσχει ή ακόμα συμμετέχουν σε άλλες δισκογραφικά ενεργές μπάντες, έστω και στα πλαίσια του underground (Lycus, Secrets Of The Sky ενδεικτικά) που σημαίνει ότι λογικά θα έπρεπε να έχουν μια ιδέα για το πως πρέπει να ακούγεται ένα album για να είναι στοιχειωδώς σωστό από άποψη ήχου και παραγωγής. Δεν είναι δηλαδή κάποιοι πιτσιρικάδες που τώρα ξεκινάνε και δεν έχουν εμπειρία ή τεχνογνωσία επί του θέματος. Επίσης, το “Bloodletting” κυκλοφορεί υπό τη σκέπη μιας δισκογραφικής εταιρείας, συγκεκριμένα της γερμανικής Lifeforce. Δεν είναι μια αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά, που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα μέσα που μπορούν να διαθέσουν οι ίδιοι οι μουσικοί.
Ξεπερνώντας όσο μπορεί κανείς τον τραγέλαφο της παραγωγής, μπορεί να παρατηρήσει πιθανές διάσπαρτες επιρροές από Neurosis (εδώ δεν γουστάρω ούτε αυτό το σχήμα, φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου να ακούω μια εκδοχή τους με χάλια ήχο, πάρτι έκανα). Τα τύμπανα θέλουν να ακουστούν βασανιστικά αργά και doomy, αλλά είναι απλά ασυγχρόνιστα και αγνοούν παντελώς τον χαρακτήρα και τις απαιτήσεις καθεμίας εκ των οκτώ συνθέσεων του “Bloodletting”.
Επειδή ο άνθρωπος πίσω από το drum kit είναι σαν μουσικός, παρακαλώ ας μου επιτραπεί η έκφραση γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το πω: η κουλαμάρα σε συνδυασμό με κάτι growls του τραγουδιστή, ο οποίος καλό είναι να μην χρησιμοποιεί τέτοιου είδους φωνητικά (ποτέ), γουστόζικες post-rock ιδέες όπως εκείνες του πρώτου single “The Weeds I Have Tended” καταστρέφονται ολοσχερώς. Το “Shot Through With Sunlight” παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον λόγω των Alice In Chains στιγμών του, αλλά το χαλάνε οι άκυρες prog σφήνες εδώ κι εκεί.
Παρόμοια πρoβλήματα έχουμε επίσης και στο παραλίγο καλό “To Those We‘ve Said Goodbye”. Το ομώνυμο “Bloodletting” ακούγεται ελαφρώς καλύτερο από τα υπόλοιπα, πατώντας σε κάποιες stoner-ίζουσες doom αναλαμπές που παραπέμπουν στους Sleep. Ειδικά το μελωδικό medley που ανοίγει το δεύτερο μισό του κομματιού, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πιο αξιοπρόσεκτη στιγμή του δίσκου.
Επίσης, κάποιος πρέπει να πει επιτέλους στις μπάντες ότι η αχρείαστα μεγάλη διάρκεια κομματιών που έχει γίνει κάτι σαν μόδα τώρα τελευταία, δεν σε μετατρέπει αυτομάτως σε κάποιου είδους prog ογκόλιθο. Ούτε προσδίδει ξαφνικά στις συνθέσεις σου μια επιπλέον μουσική σημαντικότητα, αν δεν έχεις κάτι πραγματικά βαρυσήμαντο να πεις, γίνεσαι απλά φλύαρος, παίζοντας με την υπομονή του ακροατή. Τέτοιες διάρκειες δεν είναι και δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός, καθώς όταν δεν έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης (καλή ώρα), εκθέτουν ανεπανόρθωτα οποιονδήποτε τις επιχειρεί.
Στην περίπτωση του “Bloodletting”, απλά τονίζουν την έλλειψη συνεκτικότητας των ιδεών και την προβληματική ασάφεια της ταυτότητας τους. Άλλο κακό να μη μας βρει.
4/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
