Κάποτε, όταν βάφτιζες το όνομα του δίσκου σου με το όνομα της μουσικής που θες να παίξεις σε θεωρούσαν γραφικό, υπερβολικό, υπερφίαλο (βλέπε Venom και “Black Metal”) ή αυτή η δήλωση περνούσε στο ντούκου τη στιγμή της κυκλοφορίας (βλέπε Candlemass και “Epicus Doomicus Metallicus”). Τη σήμερον ημέρα, μια τέτοια δήλωση πολύ δύσκολα θα προκαλέσει αίσθηση, εκτός κι αν πρόκειται για κάτι πολύ ξεχωριστό, μιας και σήμερα με την πρόσβαση και την ευκολία που υπάρχει στους δίσκους, δίσκοι σαν το ντεμπούτο των Candlemass θα γίνονταν απευθείας διάσημοι και δε θα χρειαζόταν να περάσουν χρόνια για να αναγνωριστούν οι Σουηδοί.
Σίγουρα πάντως, είναι πολύ τολμηρή η κίνηση των Φινλανδών Rocking Corpses να ονομάσουν το δεύτερο δίσκο τους με το είδος που παίζουν. Όσο να ‘ναι, το γεγονός ότι δηλώνουν πως παίζουν death blues θα δημιουργήσει μια εντύπωση αλλά οι πιο ψύχραιμοι και ανοιχτόμυαλοι θα αναγνωρίζουν αμέσως πως έχουν αναμειχτεί και παιχτεί με επιτυχία ακόμα πιο αταίριαστα και δύστροπα είδη. Συν ότι ο τίτλος δεν είναι 100% αληθής, η μίξη δηλαδή δεν είναι 50-50 αλλά η βάση της μουσικής είναι το blues rock, με το death metal να αναλαμβάνει συμπληρωματικό ρόλο, μαζί με κάποιες punk rock αναφορές.
Θεματικά τώρα, πέρα από τα κλασικά θέματα τρόμου που είναι συνηθισμένα σε όσους εμπλέκονται με το death metal (και με το extreme γενικότερα αλλά θέλω να εστιάσω εδώ τώρα), χρησιμοποιούν και μεγάλες δόσεις μαύρου χιούμορ στιχουργικά, και χιούμορ εμπνευσμένο από τους Spinal Tap γενικότερα. Συγκεκριμένα, αποδίδουν την έλλειψη νέου υλικού εδώ και εννιά χρόνια σε διάφορα θέματα που αφορούν τον drummer, αναφέροντας οι ίδιοι ότι τα θέματα είναι Spinal Tap-ικά!
ΟΚ, πού κινείται όμως ο δίσκος; Μουσικά, είναι αρκετά ανομοιογενής, καθώς σε πολλά σημεία είναι διασκεδαστικός, σε άλλα σκοτεινιάζει λόγω του horror στυλ και σε άλλα απλά είναι soft και αδιάφορος. Δε φταίει ο φαινομενικά περίεργος συνδυασμός των ειδών που χρησιμοποιούν, καθώς υπάρχουν σημεία που δείχνουν ότι αυτό το πράγμα θα μπορούσε να δουλέψει πολύ καλά. Αυτό που φταίει είναι ότι οι ίδιοι δεν το έχουν δουλέψει καλά και το σύνολο κουράζει. Σε πολλές περιπτώσεις μοιάζει σα να δυσκολεύεται να «μπει στο ψητό» αλλά όταν το κάνει βλέπεις όλες τις δυνατότητες που έχουν. Αυτό που σου μένει είναι ένα ανάμεικτο συναίσθημα και νιώθεις κρίμα που χαραμίζουν οι ίδιοι τις μουσικές τους δυνατότητες.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
s[email protected]
