Ένας άνθρωπος ονόματι Paolo Vallerga με ψευδώνυμο “No. Q”. Πίσω από αυτόν μία πλειάδα 12 μουσικών που υποστηρίζουν τις ιδέες του. Ενώνοντας αυτά τα δύο, έχεις τους The Experiment No.Q. Τώρα το γιατί ένας εκκεντρικός Ιταλός (ή όχι, κανείς δεν ξέρει) κατέληξε να δημιουργήσει τους Therion του progressive σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Αντιμετωπίζοντάς τους λοιπόν περισσότερο ως project, παρά σαν κανονική μπάντα, έχω να πω τα εξής. Αυτό το ντεμπούτο album είναι αρκετά καλό και περιέχει αρκετά καλές ιδέες που απευθύνονται κυρίως σε πιο ατμοσφαιρικούς ακροατές που διαθέτουν την πλήρη δισκογραφία Opeth και Pain Of Salvation. Αν και 70’s στις ρίζες του, ο τρόπος με τον οποίο έχει γραφτεί αδυνατεί να πει “όχι” στις πιο μοντέρνες παραγωγές. Το αποτέλεσμα που ακούμε διχάζει κάπως τα πράγματα. Από τη μία έχουμε ωραίο progressive με ακουστικές κιθάρες, ψυχεδελικά σολαρίσματα και ωραία male/female ντουετάκια, κι από την άλλη harsh/clean εναλλαγές και heavy riffs που ξαφνιάζουν. Μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος της ακρόασης να συνάντησα ωραίες μελωδίες και παλιομοδίτικο στυλάκι που ομολογουμένως με ικανοποίησε μέχρι ενός σημείου, αυτό όμως δε στέκεται ικανό να μου αλλάξει τη γνώμη πως το album μαστίζεται από ένα μουσικό κόμπλεξ. Αν όμως το δικαιολογήσουμε προσθέτοντας μέσα σε όλα αυτά τη λέξη “πειραματισμός” τότε όλα αλλάζουν.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
