Οι συμπατριώτες Nihilism μας έρχονται από τη Θεσσαλονίκη και κινούνται στο χώρο του χαοτικού, πραγματικά προοδευτικού black metal. Το σχήμα ξεκίνησε ως προσωπικό δημιούργημα του Χρήστου Μπόνου, όταν ξεκινούσε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και πρωτοεμφανίστηκε με το ντεμπούτο του “Obscurite Noir” το 2019. Στην εν λόγω κυκλοφορία, οι Nihilism αποτελούσαν ουσιαστικά one-man μπάντα, ωστόσο έκτοτε ξεκίνησαν να συμμετέχουν στο σχήμα κι άλλοι μουσικοί από το πανεπιστημιακό ίδρυμα, με αποτέλεσμα σήμερα οι Nihilism όχι μόνο να είναι ένα πλήρες σχήμα αλλά να έχουν και στη φαρέτρα τους ζωντανές εμφανίσεις με μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως ενδεικτικά οι Aura Noir και οι Harakiri For The Sky.
Επτά κομμάτια λοιπόν, χωρίς ονόματα, παρά μόνο με την κλασική λατινική αρίθμηση, απαρτίζουν το υπό εξέταση πόνημα των Nihilism. Παραμένοντας μακριά από τις κουραστικές και τετριμμένες εισαγωγές που πλήττουν το black metal σαν ακρίδες στη σοδειά, το “Cataclysme Vers l’Ascendance” παίρνει τον ακροατή με το καλημέρα από τα μούτρα, σερβίροντας βίαιο black metal με έξυπνες, καλοπαιγμένες μουσικές φράσεις και συνθετικές δομές, δίνοντάς του το χάος που αποζητά σε ένα επαγγελματικό πακέτο.
Οι διαρκείς εναλλαγές συμβάλλουν στην «άβολη» ατμόσφαιρα (και αυτό το λέω με την καλύτερη δυνατή έννοια, εδώ μιλάμε για black metal), με προοδευτικότητα που ούτε κουράζει ούτε αναλώνεται σε επίδειξη ικανοτήτων και γνώσεων – μια παγίδα όπου πέφτουν πολλοί γνώστες μουσικής αλλά ευτυχώς όχι οι Nihilism. Οι δυσαρμονίες και το tremolo picking δίνουν και παίρνουν. Ο ξερός, διατρητικός ήχος των drums υπό άλλες συνθήκες θα με ξένιζε αλλά εδώ μυστηριωδώς δένει άψογα με το πακέτο.
Εκεί λοιπόν που λες ότι το “Cataclysme Vers l’Ascendance”, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, δε θα σου δώσει χώρο να αναπνεύσεις μέσα στην καταιγίδα, σου πλασάρει έναν επικήδειο στο τραγούδι υπ’ αριθμόν “ΙΙΙ”, χωρίς φωνητικά, παρά μόνο μια αργόσυρτη τελετουργία, σα να προλογίζει τον εκ νέου καταιγισμό που έρχεται. Και πραγματικά, μετά από μια σύντομη αλεατορική ορχηστρική εισαγωγή, ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με το “IV”, μια πολύ όμορφη σύνθεση, ενισχυμένη από ορχηστρικές πλάτες, γεφυρωμένη μέσω του instrumental “V” με το “VI”, ένα κομμάτι στο ίδιο δυσαρμονικό πνεύμα. Μια μικρή σημείωση εδώ, ενώ καταλαβαίνω το σκεπτικό πίσω από την «απαγγελία» στο συγκεκριμένο κομμάτι, βρίσκω ότι χαλάει κάπως την όλη ατμόσφαιρα. Μικροπράγματα, θα μου πεις, και ο δίσκος κλείνει πολύ όμορφα (ενίοτε και χορωδιακά) με το “VII”.
Οι Nihilism με το “Cataclysme Vers l’Ascendance” δείχνουν ότι όχι μόνο το “Obscurite Noir” δεν ήταν κάτι πρόσκαιρο αλλά ότι έχουν και ένα εξαιρετικό μέλλον μπροστά τους. Οι φίλοι του χαοτικού, έξυπνου black metal το οποίο δεν κάνει εκπτώσεις ούτε σε συνθετικό αλλά ούτε σε εκτελεστικό επίπεδο, θα βρουν στον παρόντα δίσκο το φάρμακό τους.
8/10
Στέλιος Σπαντίδης
[email protected]
