Δύσκολη περίπτωση. Και για εμένα και για πολύ κόσμο. Βλέπω πολλά άτομα που συνεχώς ζητάνε ένα “Slaughter Of The Soul” μέρος δεύτερο χωρίς να υπολογίζουν ότι έχουν περάσει 26 χρόνια από την κυκλοφορία εκείνου του δίσκου. Και 26 χρόνια για έναν άνθρωπο είναι ολόκληρη ζωή. Τότε οι At The Gates ήταν στο άνθος της ηλικίας τους, ενώ τώρα είναι μεσήλικες. Δεν έχουν πια οι άνθρωποι την ίδια οργή και το ίδιο μίσος μέσα τους μετά από τόσα χρόνια (όσοι τουλάχιστον δεν είναι ψυχικά ασθενείς) κι αυτό είναι ένας πολύ σοβαρός παράγοντας που ο κόσμος δε λαμβάνει υπόψιν.
Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας είναι πως μέχρι το “Slaughter Of The Soul”, οι At The Gates έχουν να επιδείξουν μια δισκογραφία με μουσική ποικιλία και πειραματισμούς και μπορεί το “Slaughter Of The Soul” να είναι ο πιο πετυχημένος και επιδραστικός δίσκος τους, είναι όμως παράλληλα ο πιο μονοδιάστατός τους. Μη με παρεξηγείτε, αυτόν το δίσκο τον έχω πολύ ψηλά στη καρδιά μου, είναι μέσα στους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Αυτό δεν αλλάζει όμως το γεγονός όμως ότι ο δίσκος είναι εξαιρετικά μονόπλευρος μέσα στην επιθετικότητά του και λόγω της μεγάλης επιτυχίας του, πολύς κόσμος παρέβλεψε τους προηγούμενους δίσκους τους, με αποτέλεσμα να απορρίπτει και ό,τι ακολούθησε από την επανένωση και τη δισκογραφική επιστροφή του 2014. Κρίμα κι άδικο, επειδή και εκείνοι οι πρώτοι δίσκοι αλλά και οι τελευταίοι κρύβουν διαμαντάκια μέσα τους.
Όσοι λοιπόν έχετε ακόμα μια κρυφή ελπίδα ότι θα ακούσετε το δεύτερο μέρος του ξέρετε ποιου, θα έπρεπε να το έχετε πάρει ήδη απόφαση ότι αυτό δε θα γίνει, όχι από αυτό το συγκρότημα τουλάχιστον. Ακόμα και να το επιχειρούσαν, θα ήταν καθαρά επιτηδευμένο, επειδή η οργή και το μίσος που είχε πλημμυρίσει εκείνο το δίσκο μπορεί να δημιουργηθεί μόνο από οργισμένα (και ενίοτε απελπισμένα) νιάτα. Και όχι μόνο δεν επιχειρούν καν να το πλησιάσουν αυτό αλλά επιχειρούν ακόμα περισσότερους πειραματισμούς συνεχίζοντας από εκεί που είχαν μείνει με το προηγούμενο άλμπουμ τους, προσθέτοντας progressive (περισσότερο με τον προοδευτικό χαρακτήρα του όρου) στοιχεία και σκοτεινιάζοντας κάπως τον ήχο. Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως ο νέος δίσκος τους είναι ο πιο «μαύρος» εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτό βοηθάει και η ατμοσφαιρικότητα που έχουν χτίσει μετά την επιστροφή τους.
Βέβαια, ακόμα κι έτσι, δεν υπήρξε κάποιο κομμάτι που να μπόρεσα να ξεχωρίσω προσωπικά, από την άλλη όμως δεν υπήρχε και τίποτα σε filler, οπότε στην τελική το συνθετικό αποτέλεσμα βγαίνει ισορροπημένο. Οι πειραματισμοί που προαναφέραμε τους βγαίνουν στα περισσότερα σημεία, ωστόσο ίσως υπάρξουν κάποιες ενστάσεις κυρίως στα ιντερλούδια, τα οποία είναι αρκετά έξω από αυτό που μας έχουν συνηθίσει. Για την ακρίβεια, θα μπορούσα να πω πως ο πειραματισμός τους εδώ είναι τόσο έντονος όσο ποτέ άλλοτε, καθώς εδώ κι εκεί διακρίνονται πολλά μικροστοιχεία και επιρροές από άλλα είδη. Επειδή όμως μιλάμε κυρίως για λεπτομέρειες, δεν έχει νόημα να τις απαριθμήσουμε όλες γιατί δεν αποτελούν μέρος του DNA τους αλλά μικροπροσθήκες, ενίοτε και λίγων δευτερολέπτων. Όλο αυτό πάντως εντάσσεται στην προσπάθεια του μουσικού πειραματισμού και τις προοδευτικότητας (αν και είμαι σίγουρος πως δε θα το εκλάβουν όλοι έτσι).
Αν υπάρχει κάτι που θα έβαζα στα αρνητικά, πέρα από το πειραματικό χαρακτήρα του δίσκου που θα ξενίσει πολλούς οπαδούς τους και μη, θα έλεγα ότι είναι το ελαφρύ σπάσιμο της φωνής του Lindberg, κάτι που όμως είναι αναμενόμενο για ένα μεσήλικα που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσε τη φωνή του με πολύ ακραίο τρόπο και τώρα αρχίζει να φαίνεται αυτή η καταπόνηση. Ο οποιοσδήποτε εξάλλου θα είχε εμφανές «σπάσιμο» μετά από τόσα χρόνια. Το γεγονός πάντως ότι έχουν διαλέξει ένα μονοπάτι που δεν είναι καθόλου ασφαλές, προσθέτει στην κληρονομιά τους κι ας ξενίζουν οι περισσότεροι οπαδοί τους. Κι αφού τους βγαίνει κιόλας, ακόμα καλύτερα.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com
