Οι Aherusia είναι ένα συγκρότημα με είκοσι χρόνια πορείας και σίγουρα έχουν καταφέρει να βάλουν τη δική τους πινελιά σε όλο το μεγάλο χώρο της ελληνικής σκηνής. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το τρίτο τους full length, “Prometheus: Seven Principles on How to Be Invincible”, το οποίο και είναι ένα concept άλμπουμ που περιγράφει την προσπάθεια του Προμηθέα να οδηγήσει την ανθρωπότητα να βοηθηθεί μόνη της χωρίς το «χέρι» των πανίσχυρων θεών, συνειδητοποιώντας τα λάθη της, τις πληγές και τις ατέλειές της. Η δύναμη της θυσίας και του ανθρώπου, ο οποίος μαθαίνει να νικά το φόβο του. Στο δίσκο υπάρχει αρκετά παραπάνω το folk στοιχείο, ενώ οι περισσότεροι στίχοι είναι γραμμένοι στα ελληνικά, πιο συγκεκριμένα στην ελληνιστική διάλεκτο.
Μετά από το το εισαγωγικό intro “Breath-Ανάσα”, που σε βάζει στην όλη μουσική και ατμόσφαιρα του άλμπουμ, το concept ξεκινάει με το γρήγορο “Ascending” ή αλλιώς «Ανάβασις», γνώριμα black riffs από το χώρο, χορωδιακό, περιγραφικό και θεατρικό κυρίως προς το τέλος. Μιλάει για τον λόγο που ανεβαίνει ο Προμηθέας στο βράχο και κάπως έτσι ξεκινά το όλο concept. Φυσικά και μου θύμισε αρκετά του πρωτοπόρους Rotting Christ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το δίσκο, κάποιες από τις επιρροές της μπάντας πηγάζουν πίσω στα ‘70s, από ελληνικές μπάντες όπως οι Aphrodite’s Child και οι Socrates, από τους πρώτους καλλιτέχνες που είχαν επιχειρήσει να κάνουν κάτι τέτοιο, προσθέτοντας παρόμοια στοιχεία στη μουσική τους. Αυτό μου το είχε επιβεβαιώσει και ο τραγουδιστής Voreas (Faethon), στην ολιγόλεπτη κουβέντα που είχαμε κάνει πίσω στον Ιανουάριο, στην προακρόαση του δίσκου. Ακόμη, όπως βέβαια θα καταλάβει κανείς, η μπάντα το κάνει αυτό βάζοντάς σε, σε μία ατμόσφαιρα αρχαιοελληνικής τραγωδίας, συνδυάστε το όπως θέλετε. Το “Άσκι Κατάσκι” (As Light Defeats Darkness) που ακολουθεί, είναι το πιο σύντομο του άλμπουμ και νομίζω δίκαια θα θεωρηθεί από τα highlights του. Με ενθουσίασαν οι μελωδικές του γραμμές και το ότι γενικά είναι από τα πιο μελωδικά κομμάτια. Ο αγγλικός τίτλος του τα λέει όλα. Υπέροχο τραγούδι. Μία σύνθεση την οποία πιστεύω θα λατρέψει αρκετός κόσμος είναι το «Aνώνυμος». Και στα 08:40 που κρατάει ξεδιπλώνεται το ελληνικό folk στοιχείο. Μάλιστα οι μελωδίες και ο ρυθμός του κομματιού είναι βασισμένα στον καρσιλαμά , από την παραδοσιακή ελληνική μουσική. Από τα πιο ενδιαφέροντα στο σύνολο του δίσκου αλλά και για το συγκρότημα. Επίσης σε βάζει τελείως στο νόημα καθώς μιλάει για το φόβο και «ακουμπάει» για πρώτη φορά το κομμάτι της συνειδητοποίησης, για να έρθει το “Taming Chaos” («Δαμάζων Χάη»), που συνειδητοποιείς, δαμάζεις το φόβο σου και προχωράς. Όχι κάτι διαφορετικό στο άκουσμα των riffs, το μπάσο, όπως και πριν, κάνει αρκετά αισθητή την παρουσία του. Σίγουρα ενδιαφέρουσα η συνολική ενορχήστρωση, τόσο εδώ όσο και γενικά σε πολλά σημεία του άλμπουμ. Νομίζω ότι δεν είναι και το πιο εύκολο να πετύχει αυτό στο είδος που παίζουν. Θεωρώ μία μικρή κοιλιά τα “Phophecy” και “Ocean”, τα οποία τα βρήκα πιο μονότονα και με κούρασαν λίγο, ωστόσο το πρώτο – στο οποίο στη σύνθεση συμμετείχε και ο Charon, πρώην πληκτράς των Aherusia – σε καμία περίπτωση δε το λες ίδιο και προχωράει κανονικά το δίσκο. Το δεύτερο έχει μία πιο post–metal προσέγγιση και είναι από τα πιο αργά κομμάτια. Χρησιμοποιείται πιο κλασική ελληνική διάλεκτος. Το “Prometheus” κλείνει εξαιρετικά και με τον καλύτερο τρόπο με το “Breaking the Chains Of Atrocity” («Βίας και Κράτους Θραύσας Δεσμάς») στο οποίο υπάρχουν και αγγλικοί στίχοι. Πιο έντονο, πιο σύνθετο, μελωδικότερο ειδικά προς το τέλος του. Παρόλο που είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια, όντας σχεδόν 12 λεπτά, με κέρδισε κατευθείαν και το θεωρώ από τα πιο καλά δομημένα και σίγουρα από τα πιο ενδιαφέροντα. Ούτε που καταλαβαίνεις πώς περνάει ο χρόνος. Θεματικά, αφού η ανθρωπότητα έχει αποδεχθεί τα λάθη της και τη συνολική φθορά της και έχοντας «ξεπλυθεί» από τον Ωκεανό (αντιπροσωπεύει την έννοια της παρηγοριάς σαν αδερφός του Προμηθέα), η ιστορία ολοκληρώνεται με τον Ηρακλή, ως ένα απλό άνθρωπο. Ενσαρκώνει το τι πρέπει, τι χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος στο εξής, πώς θα αντεπεξέλθει, αλλά και την ευθύνη που έχει και αυτά που έχει να αντιμετωπίσει.
Συνολικά και σαν ιδέα, το concept και το όλο νόημα που βγάζει είναι από τα πιο πρωτότυπα και κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα. Το αισιόδοξο μήνυμα δηλαδή που περνάει και που βέβαια ο καθένας το αντιλαμβάνεται με το δικό του, διαφορετικό ίσως τρόπο. Πρώτα λοιπόν θα πέσεις, αφού θα έχεις προσπαθήσει πάντα, θα ματώσεις, θα συνειδητοποιήσεις τα όποια λάθη πιθανόν να έχεις κάνει αλλά και τους φόβους σου και ύστερα θα σηκωθείς, πιο δυνατός και έτοιμος για την οποιαδήποτε συνέχεια, εξαρτώμενος μόνο από τον εαυτό σου και την προσπάθειά του (και όχι, π.χ. από τον οποιοδήποτε θεό).
Ίσως σε κάποια σημεία, μόνο από τη μέση και μετά και κυρίως προς το τέλος, να χρειαζόταν να υπήρχαν λιγότερες ψαλμωδίες-χορωδίες και η διάρκεια να είναι λίγο μικρότερη. Αυτό μπορεί και να έκανε λίγο πιο εύκολη την ακρόαση στο μέσο ακροατή, αφού έτσι κι αλλιώς είναι κάπως δύσκολο σαν άκουσμα και θέλει το χρόνο του. Πολύ ωραία τα γυναικεία φωνητικά και η guest συμμετοχή της Angel Wolf– Black (ex–Bare Infinity) στα “As Light Defeats Darkness” και “Taming Chaos”. Τα φωνητικά επίσης, κινούνται σε ένα συγκεκριμένο εύρος, πιο “flat”, αν μπορώ να το πω έτσι, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές και διαφορές. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για υλικό με συνοχή και πολύ καλή δουλειά γενικά, χωρίς να υπάρχουν «ξέμπαρκα», ας το πω, σημεία και χαρακτηριστικά. Η μπάντα καταφέρνει να κάνει πολύ χαρακτηριστικό και «δικό» της τον ήχο της. Αν π.χ. μετά από καιρό ξανακούσεις τραγούδι από αυτό το δίσκο, θα μπορέσεις να πεις: «ναι αυτό είναι χαρακτηριστικό κομμάτι-ήχος Aherusia». Θα μπορούσες να το πεις και φυσική συνέχεια και κυρίως εξέλιξη του “As I Cross the Seas of My Soul” (2013) που είχε προηγηθεί. Για να αναφέρουμε και μερική από την καλή αυτή δουλειά, η μίξη, το mastering και το editing έγιναν από τον Δημήτρη Ντούρβα στα Sound Way Studios, ενώ το εξώφυλλο είναι βασισμένο στο χαρακτικό «Ιερά Πληγή» και έγινε από το Φώτη Βάρθη, το layout έγινε από την Έρση Σωτηρίου. Τέλος, για όσους θέλουν να κατανοήσουν περισσότερο τη μουσική των Aherusia, αλλά και να εισχωρήσουν πιο βαθιά σε αυτή, στο άλμπουμ υπάρχει και ένα δεύτερο, instrumental cd, σε μία πιο post–metal προσέγγιση.
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
