Lucy In Blue και βουτιά στα 70s. Πιο συγκεκριμένα, αν δεν ήξερα ότι ο δίσκος είναι παραγωγή 2019 θα νόμιζα ότι είχε βγει την δεκαετία του ‘70.Ψυχεδελικό, progressive rock, οι Pink Floyd συναντούν τους King Crimson και τα πίνουν με τους Uriah Heep.
To “Alight, Pt. 1”,όπου κάνει και την έναρξη του δίσκου,σου δείχνει κατευθείαν από τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι ο δίσκος είναι για φίλους των Floyd, ήχος που θα μπορούσαν να τον είχαν γράψει και οι ίδιοι.Το “In Flight” δεν είναι απλά ένα ταξίδι σε μία άλλη δεκαετία αλλά ένα ταξίδι σε ένα όνειρο ή ποιο σωστά το μέσο για να ονειρευτείς.Ίσως το πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου είναι το “Matricide” όπου η έναρξη του,η ρυθμικότητά του θυμίζει αρκετά Blue Oyster Cult, όπως αρκετά διαφοροποιείται από τον υπόλοιπο δίσκο και το “Tempest”. Όχι γιατί έχει πιο σύγχρονο ήχο αλλά γιατί σε βγάζει από το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, θυμίζοντας ένα βιρτουόζικο αυτοσχεδιασμό που ίσως σε εκνευρίσει σε ένα βαθμό.
Μετά την ταχυπαλμία του “Tempest” επιστροφή στο όνειρο και μπορούμε πλέον πάλι να χαθούμε στις πανέμορφες κιθάρες που δημιουργούν ένα ταξίδι απλά μαγικό.Αγαπημένη στιγμή όμως,αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί και όλος ο δίσκος (εκτός φυσικά του “Tempest”) είναι το ομώνυμο “In Flight”και το “On Ground” που κλείνουν και το δίσκο. Υπέροχες μελωδίες,υπέροχο συναίσθημα.Ο ιδανικός τρόπος για να κλείσει το album.
Για τους Ισλανδούς Lucy In Blue είναι η δεύτερη δουλειά τους μετά το ομώνυμο δίσκο του 2016. Βλέποντας το group ηλικιακά φαντάζει ακόμα πιο απίστευτος ο ήχος που βγάζουν.
Σίγουρα μια καλή πρόταση για τους φίλους του ψυχεδελικού rock.
6.5/10
Δημήτρης Εμμανουήλ
[email protected]
