Τι και αν ο Jeff Waters έχει κάνει τα τελευταία χρόνια αρκετές κακές επιλογές στην κυκλοφορία δίσκων του; Σίγουρα θα παραμείνει στην ιστορία ως ένας εκ των σημαντικότερων κιθαριστών του thash metal, με την πρώτη τριάδα album του (ναι το “Set The World On Fire” είναι δισκάρα) να έχουν μείνει πλέον κλασικά και να έχουν αγαπηθεί από πολλούς. Όποιος παρακολουθεί τους Annihilator, μάλλον κρατάει πλέον μικρό καλάθι σε κάθε καινούργια τους κυκλοφορία πλέον. Στο “Suicide Society”, ο συμπαθής Καναδός αναλαμβάνει και πάλι τα φωνητικά, σύνθεση κομματιών, παραγωγή κλπ κλπ. Μπορώ να πω ότι μάλλον είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Annihilator μπορούν να επιβιώσουν συνθετικά, όπως φαίνεται στο δίσκο.
Τα πράγματα είναι καλύτερα από τις τελευταίες κυκλοφορίες των Καναδών, ενώ ο Jeff Waters τραγουδάει πλέον πολύ καλύτερα. Θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και αρκετή πολυμορφία στο δίσκο. Υπάρχουν οι γρήγορες thrashy στιγμές με τα “My Revenge”, “Narcotic Avenue” και “Creepin’ Again” να ικανοποιούν απόλυτα όσους γουστάρουν το thrash παρελθόν των Annihilator, με αναφορές στους παλιούς καλούς Metallica. Υπάρχουν οι πιο σύγχρονες επιλογές στον ήχο, όπως το ομώνυμο κομμάτι (το οποίο μάλλον έχετε ακούσει) και το “The One You Serve” το οποίο αποτελεί μια ωραία αλλαγή και ίσως μια διαφορετική άποψη στον ήχο των Annihilator μπλέκοντας αρκετά τα κλασσικά στοιχεία της μπάντας με πιο groovy καταστάσεις και αρκετή μελωδία ανά στιγμές. Το “Snap” είναι μια άλλη ιστορία από μόνο του, αφού εδώ ο Waters προσπαθεί, με διάφορες αρμονίες και χορωδιακά φωνητικά, να δώσει μια άλλη διάσταση πολύ πιο μελωδική και στηριγμένη στα φωνητικά – παρά στα riff- άποψη. Προσωπική μου γνώμη, ότι ο Waters το έχει με την μελωδία, όπως εξάλλου φαίνεται και από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Every Minute”, και ίσως είναι κάτι στο οποίο μπορεί να επενδύσει.
Το “Suicide Society” έχει σχετικά μικρή διάρκεια (45 λεπτά), οπότε δεν γίνεται και τόσο κουραστικό. Υπάρχουν δυστυχώς οι στιγμές που δεν λειτουργούν και τόσο καλά στο σύνολο, όπως τα “Break, Enter” και “Death Scent”, αλλά σίγουρα το σύνολο του δίσκου δεν είναι καθόλου άσχημο. Δεν θα μιλήσω προφανώς για την κιθαριστική δουλειά του Jeff Watters, ούτε και για την γενική τεχνική ικανότητα των άλλων μελών των Annihilator. Αυτά είναι δεδομένα. Η παραγωγή και ο ήχος του δίσκου είναι σε υψηλά επίπεδα, βγάζοντας προς τα έξω είτε την επιθετικότητα είτε τα μελωδικά στοιχεία των τραγουδιών. Ο Watters είναι όπως είπαμε αρκετά ανεβασμένος φωνητικά, σε σύγκριση με το παρελθόν, αν και νομίζω ότι ένας καλός τραγουδιστής θα ανέβαζε τα κομμάτια σε άλλο επίπεδο. Επιστροφή των Annihilator λοιπόν, στις καλές κυκλοφορίες, με το “Suicide Society” να κερδίζει αρκετά repeat στον player μου. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι ο δίσκος είναι μια κορυφαία κυκλοφορία που θα μείνει κλασσική στο πέρασμα του χρόνου. Είναι ένα απλά καλό album το οποίο θα ευχαριστήσει τους οπαδούς της μπάντας και όσους είχαν απογοητευτεί από τις προηγούμενες πολύ μέτριες κυκλοφορίες τους. Δεν ξέρω τι θα μας επιφυλάξει στο μέλλον ο Jeff Watters, το ταλέντο του είναι δεδομένο, αλλά προσωπικά θα ευχαριστηθώ το “Suicide Society” χωρίς να σκεφτώ κάτι άλλο.
7 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
