Αλήθεια, υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα συγκρότημα που λέει ότι παίζει progressive με ένα προοδευτικό συγκρότημα; Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; Ερωτήματα που δεν μπορούν εύκολα να απαντηθούν.
Οι Αυστραλοί Dyssidia υπάρχουν από το 2010 και αυτός είναι ο πρώτος πλήρης δίσκος τους. Πριν από αυτόν είχαν κυκλοφορήσει τρία EPs. Οι ίδιο περιγράφουν την μουσική τους σαν progressive metal, αλλά αν νομίζεται πως θα ακούσετε κάτι που θυμίζει Dream Theater ή κάτι αντίστοιχο θα βρεθείτε προ εκπλήξεως.
Οι Dyssidia παντρεύουν παντελώς άσχετα πράγματα μεταξύ τους αλλά προς χαρά όλων μας αυτό πετυχαίνει. Μόνο hard rock δεν εντόπισα στην μουσική τους. Θα τους χαρακτήριζα progressive με την έννοια του νεοτερισμού και του πειραματισμού, αλλά και θεατρικούς.
Τώρα, για το τι συμβαίνει στο album. Από πού να το πιάσω; Για παράδειγμα το “Infinitesimal” ξεκινά σαν ένα αμιγώς mathcore κομμάτι αλλά γρήγορα αλλάζει σε κάτι…άλλο. Το “Arrival” ξεκινά σαν ένα jazz κομμάτι αλλά και πάλι εξελίσσεται σε κάτι…άλλο. Έτσι τσουλάει όλο το album.
Κάθε κομμάτι ένα μικρό παζλ για δυνατούς λύτες. Ακραία μελωδικοί άλλοτε, ακραία επιθετικοί άλλες φορές. Από την jazz στο death metal είναι μερικά δευτερόλεπτα δρόμος. Είναι το τελικό αποτέλεσμα εύπεπτο; Σε καμία περίπτωση.
Δεν νομίζω να τους ενδιαφέρει κιόλας βέβαια. Εξάλλου, ένα σχήμα που παίζει έτσι δύσκολα περιμένει κάποιος να βρει ένα hit single στην μουσική του. Ένα ιδιαίτερο άκουσμα που προκαλεί τις αισθήσεις. Φυσικά, από το μουσικό αυτό όργιο δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα ανάλογα φωνητικά, στα οποία ο Mitch Brackman κάνει φοβερή δουλειά. Απορώ αν αυτό που ακούω στο album μπορεί να μεταφερθεί ζωντανά επί σκηνής.
Ακόμα και το εξώφυλλο από την πένα του Adam Burke σε αποδιοργανώνει και σε οδηγεί σε άλλες σκέψεις (πριν ακούσω νότα πίστευα πως είχα να κάνω με ένα black metal σχήμα). Το “Costly Signals” είναι μια δουλειά για μερακλήδες. Επενδύστε άφοβα.
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
