Δεύτερη δισκογραφική δουλειά για τους Έλληνες Fallen Arise, με το “Adeline”. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, “Ethereal”, δεν μου είχε κάνει κάποια τρομερή εντύπωση. Οι Fallen Arise είναι ο τύπος του συγκροτήματος που αν ακούσεις ένα τραγούδι, έχεις καταλάβει και το στυλ στο οποίο υπάγονται. Υπήρχαν αρκετές αδυναμίες στο “Ethereal” και δυστυχώς και το “Adeline” έχει κάποιες από αυτές τις αδυναμίες.
Καταρχήν να πούμε το εξής, όταν μια μπάντα θέλει να κάνει ένα concept δίσκο, προσωπικά πιστεύω ότι θα πρέπει να έχει τρομερή εμπειρία στη σύνθεση κομματιών. Οι Fallen Arise έφτιαξαν ένα concept δίσκο, ο οποίος είναι εμπνευσμένος από ιστορίες του Bram Stoker, του Wilkie Collins και της Anne Rice, αλλά μάλλον δεν περνάνε το συναίσθημα προς τα έξω. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βλέπεις μπάντες να κάνουν τα πάντα τέλεια, η ηχογράφηση είναι πολύ καλή, η παραγωγή φοβερή αλλά και γενικά όλες οι συνθέσεις προσεγμένες και να αναγκάζεσαι να κριτικάρεις – πάντα με καλοπροαίρετο τρόπο – τις αδυναμίες.
Οι Fallen Arise παίζουν ένα μείγμα symphonic / gothic metal με κάποιες melodic death στιγμές. Οι μπάντες οι οποίες έχουν επηρεάσει αρκετά το συγκρότημα είναι οι Epica, Visions Of Atlantis αλλά και οι Kamelot, όσον αφορά το συμφωνικό στοιχείο. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει κάτι πρωτότυπο στο “Adeline” που θα με κάνει να πω ότι οι Fallen Arise ξεχωρίζουν από τον σωρό των symphonic metal μπαντών. Δαιδαλώδεις συνθέσεις, πολυπλοκότητα σε αρκετά σημεία, άρτια τεχνική κατάρτιση και αρκετές μελωδίες. Το μεγάλο μείον στην μπάντα είναι η τραγουδίστρια, Spyla, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις ακούγεται πολύ επίπεδη και ρίχνει αρκετά τα κομμάτια. Παράδειγμα σε αυτό είναι το ρεφρέν του “Silent Weeping”, στο οποίο η συμπαθής τραγουδίστρια δεν προσδίδει κανένα πάθος. Αυτό ουσιαστικά γίνεται και στα περισσότερα κομμάτια.
Άλλο ένα αρνητικό το οποίο η μπάντα δεν έχει βγάλει από πάνω της, είναι το ότι ακόμη δεν έχουν δική τους ταυτότητα. Τα κομμάτια θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σε κάποιο δίσκο των προαναφερθέντων επιρροών τους. Το τελευταίο αρνητικό που έχω να παρατηρήσω, είναι ότι η πολυπλοκότητα στα κομμάτια με κάνουν να κουράζομαι αφάνταστα και να τα θεωρώ απίστευτα βαρετά, ειδικά τα επικά του δίσκου “Divine Bride” και “White Crystal Angel”.
Από εκεί και πέρα, οι οπαδοί του είδους σίγουρα θα βρουν αρκετά ενδιαφέρουσες κάποιες στιγμές, όπως τα “We ‘re Becoming Gods”, “Silent Weeping” (αχ αυτό το ρεφρέν….) και το “My Last Breath”. Γενικότερα όπου η μπάντα περπατάει σε πιο ευθύς δρόμους και δεν μπλέκει πολύ τα πράγματα, τα καταφέρνει καλύτερα. Επίσης υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα instrumental αλλά και πολλά όμορφα συμφωνικά μέρη, που δένουν αρκετά με το concept του δίσκου. Νομίζω ότι οι Fallen Arise έχουν αρκετό δρόμο να διανύσουν ακόμη μέχρι να προσφέρουν κάτι το οποίο θα μας κάνει να μιλάμε για αυτούς. Προς το παρόν…
5 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
