Οι Sombria είναι μια νεοσύστατη μπάντα με διεθνές καστ μουσικών από Ελλάδα, Νορβηγία και Μεξικό. Σχηματίστηκαν το 2019 με ιδρυτικά μέλη την Ελληνίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Valentina Devin (έχει διατελέσει επίσης μέλος των Caelestia) και τον Νορβηγό κιθαρίστα και συνθέτη Raven Seven. Φέτος, μας συστήνονται δισκογραφικά με το “Chirographon Dei” το οποίο εντάσσει τη μουσική τους κάτω από την ομπρέλα του ατμοσφαιρικού/συμφωνικού metal με οπερετικά φωνητικά.
Την ίδια στιγμή, οι άλλοτε στυλοβάτες της σκηνής έχουν εγκαταλείψει αυτό το βυθισμένο από φίλια (κυρίως) πυρά πλοίο κι έχουν στραφεί σε άλλα είδη. Συχνά, φλερτάροντας πλέον ανοιχτά και με την pop. Άλλοι επιτυχημένα (Within Temptation), άλλοι…άστο καλύτερα (Lacuna Coil). Και πως να μην τους δικαιολογήσεις; Ο συγκεκριμένος ήχος μετατράπηκε από βιωματικό θραύσμα σε συνταγή με προκαθορισμένη μέθοδο εκτέλεσης. Με βασικά συστατικά μια αδούλευτη υπερβολή και μερικά άβολα ξεπερασμένα στερεότυπα.
Σε αυτή την περίπτωση ευτυχώς, ο δίσκος εμπνέεται σοφά περισσότερο από τους Nightwish εποχής “Wishmaster” (“Sarcophagus Of Roses”), παρά από την όποια παρακμιακή κίνηση έχει λάβει χώρα στο ιδίωμα τα τελευταία πέντε χρόνια (εδώ βάζετε όποιο δίσκο και συγκρότημα θέλετε κι είστε μέσα, ειλικρινά δε θα τα χαλάσουμε σε λεπτομέρειες). Ο ήχος και συνθετική προσέγγιση συχνά παραπέμπει στους Πολωνούς Unsun (“Mirror Of God”) αλλά με σαφώς καλύτερες ενορχηστρώσεις και πιο σύγχρονη αισθητική.
Υπάρχουν επίσης ορισμένα avant-garde περάσματα που φέρνουν στο νου τους Trees Of Eternity (“Black December”) μαζί με ευπρόσδεκτες επιρροές από τον ήχο του Stavanger. Συγκεκριμένα, έχουμε άρωμα Tristania εποχής Vibeke Stene στο “Wine Of Lunacy”. Όμως, προσωπικά θεωρώ την πιο δυνατή στιγμή του δίσκου το κομμάτι “Ballet Of Sadness”, με το πιάνο από τη μια να κλέβει την παράσταση κι από την άλλη να αποτελεί το ιδανικό μουσικό χαλί για να αναδειχθούν τα εκφραστικά μέσα και οι φωνητικές δυνατότητες που διαθέτει η σοπράνο του σχήματος.
Το ζήτημα είναι ότι η μόδα του ατμοσφαιρικού metal ανήκει αυστηρά σε μια πολύ συγκεκριμένη εποχή. Κυρίως, διότι οι μουσικοί κι οι δίσκοι που τη διαμόρφωσαν πρακτικά κι αισθητικά δεν το έκαναν με τη λογική κάποιας συνταγής. Δε θα μπορούσαν άλλωστε, καθότι το δοκίμασαν πρώτοι. Η μίξη δύο εκ φύσεως έντονων στοιχείων όπως το metal κι η κλασική μουσική φλέρταρε επίτηδες οριακά με το γκροτέσκο, για να διηγηθεί μια πολύ ειδική ιστορία σε ένα ακόμα πιο ειδικό χρονικό και χωρικό πλαίσιο. Το κουιντέτο αποδίδει την αισθητική αυτή με εξαιρετικό τρόπο. Με πειστήρια το καλοφτιαγμένο απ’ όλες τις απόψεις video που ετοίμασαν για το κομμάτι “Voyage Into Lethe”, το οποίο παρεμπιπτόντως αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσει κανείς. Αλλά και το καλοφτιαγμένο site τους.
Ωστόσο, μια επανάληψη της ιδέας αυτής δεκαπέντε χρόνια και δεκαπέντε…εκατοντάδες χιλιάδες δίσκους μετά, μοιραία τους παγιδεύει κάτω από την ταμπέλα του αναβιωτή. Σε μια εποχή γεμάτη καλούς και σκανδαλωδώς εύκολα προσβάσιμους δίσκους, που ταυτόχρονα το κοινό στερείται χρόνου για να ακούσει, κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη για την εδραίωση σχημάτων που εντάσσονται στην κατηγορία αυτή. Τουναντίον, το πρώτο δείγμα δουλειάς των Sombria μαρτυρά την ύπαρξη πολύ καλών πρώτων υλών και δίνει ελπίδες για το τι ακόμα μπορούν να καταφέρουν στο μέλλον.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
