Τα διαζύγια πονάνε. Στην περίπτωση της Lita Ford όμως, το διαζύγιο από τον επί χρόνια σύντροφο της Jim Gillette (frontman των Nitro) λειτούργησε σαν αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία ενός πάρα πολύ καλού νέου album. Πλασάροντας τον τίτλο “Living Like A Runaway” έδωσε ακόμα περισσότερη τροφή για σχόλια, καθώς η επανένωση των Runaways αρχίζει να μετατρέπεται σε κάτι παραπάνω από απλές φήμες. Μετά από ένα σχεδόν αδιάφορο “Wicked Wonderland” πριν λίγα χρόνια, η εφηβική μας ονείρωξη επιστρέφει με πολύ πιο άγριες διαθέσεις. Εχοντας αυτή τη φορά στη θέση του παραγωγού τον παρ’ ολίγον κιθαρίστα του Ozzy Osbourne, Gary Hoey, η Lita φέτος δεν κάνει λάθη και παίζει στα γνωστά της χωράφια. Δεν υπάρχει αμφιβολία! Ο δίσκος έχει τη σφραγίδα της από την αρχή μεχρι το τέλος. Τί κι αν έχει πατήσει τα 53; Αυτό δεν την εμποδίζει να βγάζει προς τα έξω αυτή τη χαρακτηριστική αισθησιακή/βρωμιάρικη χροιά, ακόμα και σήμερα. Όπως είπα και παραπάνω, οι συνθέσεις του album μου παρουσίασαν τη Lita Ford που αγάπησα στα 80’s. Και στα 10 κομμάτια, η B.C. Rich της κάνει τα πάντα! Γρυλίζει, κλαίει, συγκινεί, αναστατώνει και στο τέλος δε σου δίνει άλλη επιλογή από το να την προσκυνήσεις. Πρώτο τραγούδι που είχα ακούσει ήταν το “Mother”, το οποίο με κέρδισε από την πρώτη κιόλας στιγμή, κυρίως λόγω της υπέροχης ακουστικής και συναισθηματικής δομής του, κάτι που ήταν αναμενόμενο, αφού ο δίσκος είχε δηλώσει πως θα είναι κάπως πιο προσωπικής φύσεως. Κατά την ακρόαση μου, ήρθα σε επαφή με ακόμα περισσότερες απολαυστικές hard rock κομματάρες, τις οποίες πολύ ορθώς χαρακτήρισε και η ίδια “back to basics”. Μηδενικές μοντέρνες προσθήκες και ηλεκτρονικές προσεγγίσεις, με κιθάρες, drums και μπάσο σε πρώτη γραμμή. Στις προσωπικές λατρείες έχω ήδη κατατάξει τα “Branded”, “Hate”, “Devil In My Head” και “Love 2 Hate U”, τα οποία είναι τα τρανταχτά δείγματα της τέλειας μίξης μελωδίας και σολαρίσματος. Το κλείσιμο, βέβαια, με το “A Song To Slit Your Wrists By” το θεώρησα αχρείαστο, όσο και θεόκουφο, αφού πρόκειται για μία electro rock διασκευή από τους 58, ένα side project που διατηρεί ο Nikki Sixx με τον…πεθερό του! Ας είναι. Ήδη έχω καραφτιαχτεί με αυτό το album-άκι και τίποτα δεν είναι σε θέση να μου χαλάσει την όρεξη που μου άνοιξε. Για αυτούς που τη λάτρεψαν στα 80’s (παραδεχτείτε το, είμαστε πολλοί), είμαι απόλυτα σίγουρος πως το “Living Like A Runaway” θα ζωγραφίσει χαμόγελα στα πρόσωπά σας.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
