Τους είχα πεθυμήσει, αλλά μετά από 2 χρόνια επέστρεψαν δριμύτεροι. Ο νέος δίσκος των Astral Doors έρχεται για να αναλάβει το δύσκολο έργο του να κρατήσει τους Σουηδούς σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, μετά και την επιτυχία του “Requiem Of Time” (την οποία ακολούθησε και ένα Best-of album). Το “Jerusalem” χαρακτηρίζεται κυρίως από την απουσία ενός εκ των τριών αρχικών μελών της μπάντας, του κιθαρίστα Martin Haglund, που αποχώρησε για να αφοσιωθεί στα συζυγικά του καθήκοντα. Πέρα από αυτό το ατυχές γεγονός, το album συνεχίσει στην ίδια μουσική πορεία που γνωρίζουμε. Η απότομη αλλαγή στις στιχουργικές επιρροές βέβαια, έχει αλλάξει εντελώς τη νοοτροπία που σκέφτονται και δημιουργούν κομμάτια. Αυτή τη φορά επιλέγουν να θίξουν κυρίως θέματα που έχουν να κάνουν με τη θρησκεία, χρησιμοποιώντας σαν γνώμονα ιστορίες με Σταυροφόρους και γεγονότα γύρω από την Ιερουσαλήμ. Καλή ιδέα, αλλά δυστυχώς μου έφθειρε την εικόνα που είχα γι’ αυτούς. Ακούγοντας ξανά και ξανά τραγούδια όπως τα “Seventh Crusade”, “Lost Crucifix” και “Babylon Rise”, κατάλαβα πως εδώ ο ήχος των Astral Doors εξαρτάται αποκλειστικά από τους στίχους. Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μόνο σε concept album, αλλά το “Jerusalem” έχει πολλές διαφορετικές μεταξύ τους συνθέσεις για να θεωρηθεί concept. ‘Όπως ήταν λογικό, ο Nils Patrik Johansson δεν είχε άλλη επιλογή από το να διαφοροποιήσει ελαφρώς τον τρόπο που ερμηνεύει τα τραγούδια, αν και όταν επιλέγει να πετάξει τσιρίδες (“Suicide Rime”) μου σηκώνει τρίχες για πλάκα. Μεμωνομένη στιγμή που ενώνει το “Jerusalem” με το “Requiem Of Time” είναι το “Child Of Rock ‘n Roll”, γιατί είναι το μοναδικό classic heavy metal κομμάτιπου δεν έχει κάποια συγκεκριμένη θεματική προσέγγιση. Για κάποιον που βίωσε πρόπερσι με τους Astral Doors αυτό που βίωσα και εγώ, με το “Jerusalem” σίγουρα θα απογοητευτεί. Προφανώς, η ισορροπία ανάμεσα σε μουσική και στίχους αυτή τη φορά διαταράχθηκε.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
