Πραγματικά απορώ πως μου είχε ξεφύγει αυτή η μπάντα. Από την άλλη πλευρά χαίρομαι που τους ανακάλυψα τώρα, γιατί τώρα έχω και το μυαλό να τους κατανοήσω. Τόσο στο επίπεδο της μουσικής, όσο και της θεματολογίας τους. Μέσα από τις κομματάρες του δίσκου λοιπόν, η μπάντα εκφράζει τον θυμό και την απελπισία που νιώθουμε λίγο πολύ όλοι μας, για το ανθρώπινο είδος και τα δεινά που προκαλεί.
Είναι από τα albums που σε κάνουν να σκέφτεσαι και λίγο ρε παιδί μου, χωρίς να σε κουράζει όμως καθόλου. Είναι από τα albums που βασικά σε κάνουν να θέλεις να σκεφτείς. Ωστόσο και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ενώ οι Νορβηγοί δηλώνουν πως ο δίσκος είναι black metal (και τους πιστεύουμε, είναι ειδικοί στο είδος), δεν μου κάνει για τόσο black. Από τα εικοσιπέντε λεπτά του EP, ζήτημα τα επτά και κάτι (το τρίτο τραγούδι) να είναι καθαρό black, τουλάχιστον έτσι είναι στα μάτια μου. Τα υπόλοιπα (εξίσου κομματάρες, δεν το συζητώ) φέρνουν αρκετά σε thrash χωρίς αυτό να είναι κακό. Και φυσικά χωρίς να χάνουν τον μελαγχολικό τους χαρακτήρα (απλά η μουσική δεν είναι αυτό το κοινότυπο black).
Χωρίς λοιπόν να θέλω να μειώσω τα υπόλοιπα κομμάτια, αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα θα ήταν ξεκάθαρα το τρίτο, “Ad Baculum”. Το θεωρώ απλά μία έκρηξη δημιουργικότητας. Έχει τα πάντα μέσα. Από μελαγχολικά riffs που ξαφνικά γίνονται χαρούμενα, μέχρι χορωδιακά σημεία που τραγουδούν σε λατινικό στίχο, μέχρι μία φωνή που δεν ξέρω τι λέει αλλά μου αρέσει. Και ναι δεν είναι καμιά καινοτομία. Σε καμία περίπτωση. Είναι όμως ένα υπερμέγιστο τραγούδι που αξίζει αναγνώριση. Τα άλλα είναι επίσης τρομερά καλά, αλλά ανήκουν στην πιο κλασική συνταγή για κομμάτια.
Και είναι κρίμα που παρ’ όλο που η μπάντα αυτή υπάρχει από το 2012, αυτό το EP είναι η μόλις τρίτη τους δουλειά (οι άλλες δύο είναι ένα demo και ακόμη ένα EP). Ξεκάθαρα θέλουμε κι άλλο. Ξεκάθαρα θέλουμε ένα ολοκληρωμένο album για να μην πω το χρειαζόμαστε.
9/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
