Θερμή παράκληση και δεν το λέω καθόλου ήμερα. Κάποια στιγμή πρέπει να κοπεί αυτό το αστείο με τα ίδια ονόματα στις μπάντες. Πρέπει και σύντομα. Πάνω που λες ότι βρήκες την μπάντα που ψάχνεις, μετά πετάγεται μια άλλη και ξαφνικά γεμίζεις αμφιβολίες μαζί με όλα τα κανδήλια των Μητροπόλεων. Κάπου στις δέκα μπάντες βρήκα με αυτό το όνομα. Οι Solstice λοιπόν ξεκίνησαν το 1980 και αποτελούνται τους Andy Glass στις κιθάρες και τα φωνητικά, Pete Hemsley στα τύμπανα, Jenny Newman στο βιολί, Jess Holland στα φωνητικά, Robin Phillips στο μπάνιο και Steven McDaniel στο πιάνο.
O δίσκος περιέχει επτά κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα τέσσερα λεπτά και καταλήγει στα δεκατρία. Το τελευταίο της λίστας το “Cheyenne” είναι το bonus τραγούδι της λίστας. Είναι η πρώτη φορά που τους άκουσα και σίγουρα η τελευταία. Όχι γιατί είναι άθλιοι, προς Θεού. Απλώς είναι τόσο soft και τόσο ευθεία γραμμή αυτά που παίζουν που το μόνο που κατάφεραν να μου κάνουν, ήταν να με κοιμίσουν πριν την ώρα μου.
Δεν αντέχω ιδιαίτερα τα τόσο μεγάλα κομμάτια, αν δεν έχουν νεύρο και ένταση. Αυτά όχι νεύρο δεν έχουν, όχι ζωντάνια, αν έπρεπε να ταιριάξουν σε κάποια περίσταση θα ήταν ξεκάθαρα σε μνημόσυνο ή έστω σε αυτές τις βαρετές διαλέξεις. Άντε και μόλις ξαπλώσεις και δεν σε παίρνει ο ύπνος. Λύνει χωρίς κανένα πρόβλημα τις διαταραχές του ύπνου το συγκεκριμένο.
Θα μου πείτε, εσύ κυρία μου δεν παίζεις τόσο μεγάλα κομμάτια; Βεβαίως και έπαιζα κάποτε με την κιθάρα μου αλλά τουλάχιστον εκεί ήταν δικιά μου ερμηνεία. Την ένιωθα και τη ζούσα. Και αν δεν μου έβγαινε να παίξω ένα κομμάτι, απλά δεν το έπαιζα. Δεν με ζόριζα όπως έκανα τώρα για να ολοκληρώσω την ακρόαση. Σήμερα κατάλαβα πως ένιωθε η αδερφή μου από ένα σημείο και έπειτα, όταν τη ζάλισα για ώρες με την κιθάρα μου.
Για να ολοκληρώνουμε λοιπόν, παρόλο που η παραγωγή, τα φωνητικά και οι μελωδίες είναι άριστες, χάνουν τόσο μα τόσο πολύ από τη διάρκεια. Η προσπάθειά τους ικανοποιητική αλλά όχι απόλυτα.
6/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
