Αν κάποιος παρακολουθεί την πορεία των Hammers Of Misfortune από την αρχή, θα έχει σίγουρα καταλάβει πως δεν είναι μια συνηθισμένη μπάντα. Η ικανότητα της να ακροβατεί περίτεχνα ανάμεσα στο εύπεπτο και στο δύσπεπτο είναι μοναδική. Οι ήχοι που εξελίσσονται σε κάθε σύνθεση τους είναι σημείο αναφοράς από μόνοι τους. Ποτέ δεν διάλεξαν τον εύκολο δρόμο, προτιμώντας να βουλιάζουν στον βυθό του underground, παρά να επιπλέουν στον αφρό του mainstream, γιατί γι’ αυτούς πρώτα πήγαινε το ποιοι μας ακούνε και μετά το πόσοι μας ακούνε. Όπως και στην περίπτωση των While Heaven Wept, όταν ήρθε το συμβόλαιο από το μεγάλο label, είχα κάποιους προβληματισμούς για το αν θα απλοποιήσουν τον ήχο τους προς χάριν μεγαλύτερων ακροατηρίων. Το ‘17th Street’ όχι απλά μου έκλεισε το στόμα γιατί απλά είναι δισκάρα, αλλά και γιατί έκανε αυτό για το οποίο φοβόμουνα. Και εξηγούμαι. Το ‘17th Street’ είναι εντελώς διαφορετικό από το ‘Fields/Church of Broken Glass’, αλλά και μοναδικό με τον δικό του τρόπο. Πετυχαίνει την αμεσότητα μιας hard rock μπάντας αλλά περιέχει ηχητικά στρώματα που καλύπτουν πολλά φάσματα. Από τους Sabbath Queen και από τους Rainbow στους Manilla Road. Η σχέση τους με τους Slough Feg παραμένει ζωντανή, ειδικά με τα φωνητικά που παραπέμπουν στον Scalzi, ενώ έχουν παραγκωνισθεί, όχι εντελώς τα γυναικεία. Οι prog ακροβατισμοί δεν λείπουν, απλά πραγματοποιούνται σε πιο απλές φόρμες, ενώ η ψυχεδέλεια εδώ δεν εννοείται όπως στο προηγούμενο άλμπουμ, αλλά υπονοείται. Οι συσχετισμοί ανάμεσα στο progressive rock και στο metal αλλάζουν διαρκώς σε έναν μεθυστικό στρόβιλο. Προσωπικά κοντράρει εύκολα το “Heritage” των Opeth, άσχετα αν το ‘17th Street’ δεν θα έχει την ίδια απήχηση με το άλμπουμ των Σουηδών. Αξίζει τα λεφτά του μέχρι τελευταίας δεκάρας.
9/10
Γιώργος Τσινάνης
