Να κι άλλη μια μπάντα που πραγματικά μου χρωστάει την διάρκεια του δίσκου τους από τη ζωή μου. Ακούγεται σκληρό όμως είναι αληθινό. Ακούστε τον μόνο από περιέργεια για το τι τραβάω με τέτοιου είδους κυκλοφορίες κάθε μήνα. Στη γενικότερη metal σκηνή υπάρχει το εξής μείζον πρόβλημα: τα μέλη μιας μπάντας μπορούν να παίξουν αλλά δεν μπορούν να σκεφτούν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση στο ερώτημα: ‘Αφού το έχουν, γιατί επιμένουν να παίζουν κάτι που έχει χιλιοπαιχτεί και επιπλέον έχει αντιγραφεί στην ν, δημιουργώντας άλλη μια κόπια;’. Οι συγκεκριμένοι μόνο από το όνομά τους και τον τίτλο του δίσκου τους είναι εμφανές πως ερμηνεύουν λυσσαλέο και brutal-ιαρικο death metal. Πέρα απ’ αυτό, έρχονται από την Σουηδία, βρίσκονται στον δεύτερο δίσκο τους και μετά το κενό. Πραγματικά δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα άλλο πάνω σ’ αυτόν τον δίσκο πέρα του ότι εκτός από 2 ή 3 ενδιαφέροντα σημεία που πήρε σκόρπια τ’ αυτί μου είναι ακόμη ένας υπεραδιάφορος και χωρίς νόημα δίσκος, που θα προτιμούσα να ήταν κακός για να είχε έστω κάποια ψήγματα ουσίας. Ζζζζ….
2/10
Αγγελική Καπίρη
