Από τη Φινλανδία μας έρχονται οι Chalice, οι οποίοι παίζουν μελωδικό heavy metal, ιδρύθηκαν το 2016 και αυτός ο δίσκος είναι το ντεμπούτο τους. Δυστυχώς, χωρίς πολλά-πολλά, αυτός ο δίσκος είναι για μια ακόμη φορά τα ίδια και τα ίδια.
Αδυνατώ να ακούσω κάποια ιδέα, κάποιο riff ή δομή που να σημαίνει κάτι διαφορετικό από τα στεγανά που έχει ορίσει το είδος.
Θα μου πεις, «κλασικό heavy metal ακούς, πόση διαφορετικότητα θες;» και θα χεις και δίκιο. Έλα όμως που στην εποχή που ζούμε, αυτά τα πράγματα που παρουσιάζονται εδώ έχουν παιχτεί ένα εκατομμύριο φορές. Και αυτό, σε συνδυασμό με το ότι έχουμε καθημερινά πρόσβαση σε τόνους μουσική με το πάτημα ενός κουμπιού, καθιστά πραγματικά αδύνατο το να ξεχωρίσει το συγκρότημα.
Σίγουρα κανείς δε ζήτησε ποτέ να παίξουν κάτι το εξεζητημένο, εξάλλου ποτέ το είδος δεν έγινε γνωστό για αυτό. Την ίδια στιγμή όμως νιώθω λες και υποτιμάνε τη νοημοσύνη μου όταν μου πετάνε πάλι ένα αναμάσημα και περιμένουν να το πάρω στα σοβαρά. Τα περισσότερα είδη που επιβίωσαν και έμειναν στην επιφάνεια, είναι επειδή κατάφεραν να προσφέρουν κάτι το φρέσκο πατώντας την ίδια στιγμή στο παρελθόν τους.
Ε, μαντέψτε τι συμβαίνει στο κλασικό heavy metal εδώ και χρόνια, με τις καλές του κυκλοφορίες να μοιάζουν με οάσεις στην έρημο. Τα ίδια και τα ίδια σε βαθμό γελοιότητας. Μόνο παγερή αδιαφορία ένιωσα καθώς άκουγα το δίσκο, τον οποίο δεν μπόρεσα καν να τελειώσω και αυτό γιατί ήμουν 100% σίγουρος για το τι θα ακούσω. Ναι, για τόσο προβλέψιμο υλικό μιλάμε.
Ειλικρινά είναι λίγο αστείο να ζούμε σε μια εποχή που η μουσική μας έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορεί να περηφανεύεται πως τα έχει παίξει όλα και να βγαίνουν συγκροτήματα που σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό και να ελπίζουν ότι έτσι θα προχωρήσουν. Αν όλοι στη σκηνή ήμασταν καμένοι πενηντάρηδες που αναπολούν τα «δοξασμένα 80s», τότε ναι, κάτι μπορεί να γινόταν. Αλλά δεν είμαστε, οπότε μπάντες σαν αυτούς χρειάζονται τρομακτική δουλειά προκειμένου να δώσουν κάτι αξιόλογο.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
