Όταν ακούει κανείς για γερμανικό thrash, είναι λογικό το μυαλό του να πηγαίνει αμέσως στην αγία τετράδα, δηλαδή στους Sodom, Tankard, Kreator και Destruction. Υπάρχει όμως ένα συγκρότημα, το οποίο έχει την ίδια μακροχρόνια ιστορία με τις παραπάνω μπάντες, χωρίς όμως να έχει την ίδια προβολή. Και μιλάω για τους Necronomicon που ιδρύθηκαν το μακρινό 1984.
Εποχή που το thrash είχε ήδη αρχίσει να δείχνει τα δόντια του και συγκροτήματα όπως τα προαναφερθέντα αλλά και οι Metallica, Anthrax, Slayer και Overkill, μετράγανε ήδη λίγα χρόνια ζωής. Στη μακροχρόνια πορεία τους οι Necronomicon έχουν κυκλοφορήσει εννέα ολοκληρωμένους δίσκους, με μία σταθερή παραγωγή της τάξεως του ενός άλμπουμ ανά τρία-τέσσερα χρόνια, από το 2004 και μετά, ενώ φέτος μας παρουσιάζουν τη δέκατη δουλειά τους, με τίτλο “The Final Chapter”, που κυκλοφορεί τρία χρόνια μετά το “Unleashed Bastards” του 2018.
Ο τίτλος του δίσκου είναι κάτι σαν παράδοξο, αφού δεν πρόκειται για την τελευταία δουλειά των Γερμανών αλλά αντίθετα για την έναρξη μιας καινούργιας εποχής, καθώς το 2019 δύο μέλη τους έφυγαν και αντικαταστάθηκαν από τον βετεράνο Καναδό drummer Rik Charron (Dark Ministry, ex-Exciter) και τον Αμερικανό Glen Reed στη δεύτερη κιθάρα, κάνοντας για πρώτη φορά τους Necronomicon μια διεθνή μπάντα. Αυτή η αλλαγή στη σύνθεση έφερε σίγουρα έναν νέο αέρα στο συγκρότημα, αν και ακούγοντας το δίσκο καταλαβαίνεις αμέσως ότι αυτό που ακούς είναι και Necronomicon και γερμανικό thrash.
Η συνταγή είναι πάνω κάτω η ίδια: γρήγορα και επιθετικά riffs, καταιγιστικά τύμπανα και γρήγορες ταχύτητες, αναμεμειγμένα με μελωδικά riffs και σόλο, mid-tempo κοψίματα αλλά και μικρά, αργά και ατμοσφαιρικά περάσματα. Μπορεί σχεδόν όλα τα κομμάτια να βαράνε κόκκινο σε ένταση και να στέλνουν το σβέρκο σου για φυσικοθεραπεία αλλά κάπου θα βρεθούν κάποια ανοίγματα και θα χωθεί μια μελωδία εδώ, μια ατμοσφαιρική εισαγωγή εκεί, ένα αργό μελωδικό κλείσιμο αλλού ή ένα φρενάρισμα σε mid-tempo ταχύτητες παραπέρα. Υπάρχουν βέβαια και κομμάτια, όπως το “The Devil’s Tears”, που είναι πιο μελωδικό και πατάει σε πιο μεσαίες ταχύτητες καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Γενικά, είναι ξεκάθαρο ότι όλα τα μέλη της μπάντας, παλιά και καινούργια, λειτουργούν πολύ ωραία μαζί και μοιάζει να είναι μαζί για πολλά παραπάνω χρόνια. Ο Rik Charron κάνει φοβερή δουλειά στα τύμπανα, με το γενικότερο παίξιμό του και την καταιγιστική μπότα να ευθύνονται σε μεγάλο μέρος για το «ξύλο» που πέφτει στα τραγούδια. Ο Glen Reed είναι καλό δίδυμο με τον Freddy στις κιθάρες, ενώ ο Marco πλαισιώνει ωραία τις κιθάρες με το δυναμικό μπάσο του. Τέλος, τα φωνητικά του Freddy είναι όπως πάντα ψιλοφωναχτά, με αυτό το ωραίο γρέζι που ταιριάζει στο thrash, ερμηνεύοντας όμως και τα μελωδικά μέρη με την ίδια άνεση.
Βέβαια, συγκρίνοντας το “The Final Chapter” με τις παλαιότερες δουλειές τους, βλέπει κανείς ότι δεν υπάρχουν πολλές διαφορές, καθώς οι Necronomicon συνεχίζουν τη μουσική πορεία που ξεκίνησαν πριν 37 χρόνια. Έχουμε να κάνουμε με έναν δυνατό thrash metal δίσκο, με ωραία γεμάτη παραγωγή, που θα ικανοποιήσει και κάθε οπαδό του είδους αλλά και τους οπαδούς της μπάντας, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε μεγάλες αλλαγές ή εκπλήξεις. Στην τελική όμως, είναι ένας δίσκος που αξίζει τουλάχιστον ένα άκουσμα και, γιατί όχι, και παραπάνω.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
