Τους παραδέχομαι τους White Widdow. Κι αυτό γιατί πολύ απλά έχουν καταφέρει να κάνουν τόσο μεγάλη αίσθηση χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα ή διαφήμιση. Θέλει πολλή μαγκιά για κάτι τέτοιο στις μέρες μας. Φέτος κυκλοφορούν τον πέμπτο δίσκο της καριέρας τους, διατηρώντας την ποιότητά τους σταθερή και αναλλοίωτη.
Ο λόγος που το “Victory” πετυχαίνει όπως και οι υπόλοιπες δουλειές είναι πάνω-κάτω ο ίδιος. Αιχμαλωτίζει με ακρίβεια το παλιομοδίτικο γηπεδικό AOR, χωρίς να χρειάζεται να πρωτοτυπήσει. Μελωδικές κιθάρες δίχως σταματημό και εμπορικότατα refrains που σε ξανακάνουν νέο. Απλή η συνταγή, μεγάλη απόλαυση. Άλλωστε πάνω σε αυτά τα συστατικά βασίστηκε τότε και το συγκεκριμένο είδος ώστε να κάνει το μεγάλο άνοιγμα στη mainstream αγορά. Για άλλη μία φορά η προτίμηση synthesizers αντί απλών keyboards είναι κίνηση «ρουά ματ» για τη μπάντα, η οποία δείχνει πλέον να ξέρει τι απαιτεί ένας retro ακροατής. Και δε μιλάω για το ομότιτλο κομμάτι που απλά υπάρχει για το προβλεπόμενο άνοιγμα, αλλά για άλλες στιγμές που μοιάζουν να ξεπηδάνε κατευθείαν από τη Sunset Blvd των 80s. Ό,τι και να επιλέξεις, δε θα καταλάβεις πως έχεις να κάνεις με κυκλοφορία του 2018. Ίσως να έχω μία ένσταση στην μάλλον μέτρια παραγωγή που περιορίζει (ή μάλλον αδικεί) κάποιες συνθέσεις.
Και το συγκεκριμένο ψεγάδι έχει το κακό συνήθειο να εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε White Widdow δίσκο. Αν και θεωρώ πως η track-by-track ανάλυση είναι λίγο αχρείαστη σε τέτοιου είδους δουλειές, μιας και όλα έχουν την ίδια μουσική νοοτροπία, ωστόσο οφείλω να σταθώ σε μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις κομματιών. Συγκεκριμένα ξεχώρισα αμέσως τα “Second Hand Heart”, “Late Night Liason”, “Danced In The Moonlight” και “America”. Όχι τόσο επειδή είναι καλύτερα από τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλιώς στο “Victory“ κανένα κομμάτι δεν υπερτερεί του άλλου. Κυρίως επειδή αυτά μου έβγαλαν λίγο παραπάνω το αίσθημα της νοσταλγίας που σίγουρα θα νοιώσεις και συ αν το εξερευνήσεις.
Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα πλήρως ισορροπημένο δίσκο. Το “Victory” περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θέλεις και περιμένεις να ακούσεις από ένα AOR/melodic rock album που σέβεται τον εαυτό του. Για οπαδούς του είδους, λοιπόν, πρόκειται για άχαστη επιλογή.
Χάρης Μπελαδάκης
