Οι Orphaned Land είναι ιδιάζουσα περίπτωση από πολλές απόψεις. Κατ’ αρχάς folk μπάντες υπάρχουν πάμπολλες. Μπάντες που να εξειδικεύονται, εάν αυτή μπορεί να θεωρηθεί η σωστή λέξη, στο μέσοανατολίτικο metal νομίζω ότι είναι εξαιρετικά λίγες έως καμία. Μια σύντομη γνωριμία για όσους δεν τους γνωρίζουν, μας έρχονται από το Ισραήλ, εκεί που πολλά κακά πράγματα συμβαίνουν.
Αυτός είναι ο τέταρτος δίσκος τους και πιθανότατα η καλύτερη τους δουλεία μέχρι στιγμής. Μετράνε περίπου δεκαοχτώ χρόνια σαν ενεργή μπάντα έχοντας με μικρές αποκλίσεις το ίδιο concept: την αιώνια διαμάχη μεταξύ του αραβικού κόσμου και του Ισραήλ καθώς και τους άπειρα ανούσια χαμένα θύματα των παλαίμαχων προαναφερθέντων, μετουσιωμένο σε μικρές παραβολές.
Σε ρόλο ειρηνοποιού λοιπόν οι Orphaned Land κατάφεραν επί σειρά ετών να διατηρήσουν αλλά και να αυξήσουν το κοινό τους και από τα δύο στρατόπεδα. Επί τούτου, το album είναι για άλλη μια φορά μακρόσυρτο, concept και progressive με την κυριολεκτική σημασία της λέξης (σ.σ.: 3.000 νότες το δευτερόλεπτο είναι φλυαρία, όχι progressive), με έντονα ethnic στοιχεία σε κάθε σκοτεινή γωνία του και μια μοναδικότητα στον ήχο που ελάχιστες μπάντες εν έτη 2009 κατέχουν. Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι σαν το καλύτερο αυτής της δουλειάς, είναι από εκείνους που ακούγονται μονορούφι αλλά και απ’ αυτούς που είτε λατρεύεις είτε σιχαίνεσαι. Εγώ πάντως λάτρεψα.
8/10
Αγγελική Καπίρη
[email protected]
Νέα κυκλοφορία από τους Orphaned Land. Προσωπικά εγώ έχω μείνει πιστός οπαδός τους από την αρχή της καριέρας τους μέχρι τώρα και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ακόμα με εκπλήσσουνε. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κατάφεραν να ενώσουν δύο τόσο διαφορετικά είδη της μουσικής με τόσο καλό τρόπο.
Στη νέα τους κυκλοφορία με τίτλο “The Never Ending Way Of OrwarrioR” διαπραγματεύονται με πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία από μουσικής πλευράς. Έχουν χρησιμοποιήσει πάρα πολλά μουσικά όργανα μεταξύ αυτών και το μπουζούκι, έχουν αναμείξει διαφορετικές γλώσσες και επίσης έχουν και τον θεό Steven Wilson πίσω από την κονσόλα οπότε αυτό αυτόματα ανεβάζει το cd σε άλλο επίπεδο.
Στιχουργικά το άλμπουμ βασίζετε σε ένα concept το οποίο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη. Μουσικά τώρα είναι ένα βήμα πιο πάνω από την προηγούμενη τους κυκλοφορία αλλά δεν υπάρχουν και πάρα πολλές διαφορές. Η εναλλαγή των φωνητικών μεταξύ brutal και καθαρών είναι και πάλι παρών σε αυτόν τον δίσκο τα ρίφ είναι πάρα πολύ καλά δομημένα και ιδιαίτερα τεχνικά και τα ανατολίτικα στοιχεία υπάρχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Σίγουρα αξίζει η μπάντα αυτή να πάει ακόμα πιο πολύ ψηλά. Μπράβο και πάλι σε αυτό το συγκρότημα για αυτήν την κυκλοφορία.
9.5/10
Άκης Μυστιλόγλου
[email protected]
