Η Ιταλία παραδοσιακά αγαπά το power metal. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι βετεράνοι power metallers White Skull που κυκλοφορούν την νέα ολοκληρωμένη τους δισκογραφική δουλειά, πέντε περίπου χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, “Will Of The Strong”, κι αυτό διότι η πανδημία, όπως όλη την ανθρωπότητα, έπληξε και τους White Skull. Καθώς, εν μέρει πέρασε αυτή η πρωτοφανής περιπέτεια και με την άρση των lockdown, το συγκρότημα αναθάρρησε και μπήκε στο στούντιο για πρόβες. Η ιδέα για το “Metal Never Rusts” δημιουργήθηκε μέσα στην απαγόρευση λόγω Covid-19 και μη έχοντας δυνατότητα για live εμφανίσεις. Έτσι λοιπόν, η Federica (σ.σ.: De Boni; φωνητικά) και ο Tony (σ.σ.: Fontò; κιθάρες) επικεντρώθηκαν σε ένα νέο έργο του Marco Done (σ.σ.: Ιταλός metal δημοσιογράφος), το οποίο παραθέτει αναμνήσεις και αξιόλογες ιστορίες του συγκροτήματος, καταγεγραμμένες σε βιβλίο.
Το άλμπουμ αποτελείται από δέκα κομμάτια απόλυτης power metal συνταγής. Ξεκινάμε με το “Hammer On Thin Ice” και η εισαγωγή του στα τύμπανα θυμίζει λίγο το “Painkiller”, ενώ συνολικά το τραγούδι χαρακτηρίζεται από ταχύτητα, πολλές μελωδίες όμορφα solo, πλήκτρα και ένα επικό ρεφραίν, αν και στο ρεφραίν χωλαίνει κατά την ταπεινή μου άποψη. Αυτό επίσης που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα στους White Skull είναι τα φωνητικά της Federica. Συνεχίζοντας με το ομώνυμο και ακούγοντας την εισαγωγή του, αρχικά ενθουσιάστηκα μέχρι που μπήκαν τα φωνητικά και εκεί σαν να «φρέναρε» όλο το τραγούδι. Τουλάχιστον υπάρχει ένα καλό ρεφραίν και η εξαιρετική εισαγωγή ξαναπαίζει ανά διαστήματα. Το ίδιο εντυπωσιακά ξεκινά και το τρίτο κομμάτι με τίτλο “Skull In The Closet”, δυστυχώς όμως η συνέχεια δεν είναι ανάλογη.
Επόμενο τραγούδι είναι το “Black Ship”. Επική εισαγωγή που θυμίζει έντονα τους συμπατριώτες τους Rhapsody. Γενικά όμως κάτι λείπει στο άλμπουμ που θα του δώσει τη πληρότητα που πρέπει. Ακολουθεί το “Heavily Mental” που ρίχνει αισθητά τον ρυθμό και βαδίζει σε αργό tempo. Αρκετά βαρετό θα το χαρακτήριζα. Στο “Scary Quiet” επιστρέφουμε στις δυναμικές εκκινήσεις, ενώ έχουμε και την συμμετοχή του Chris Boltendahl (Grave Digger). Στην έβδομη θέση του track listing βρίσκεται το “Ad Maiora Semper” που κινείται σε πιο heavy ρυθμούς. Στο “Jingle Hell” έχουμε μια εισαγωγή με πλήκτρα που παίζουν το “Jingle Bells” (σ.σ.: γέλια). Το άλμπουμ συμπληρώνουν τα “Pay To Play” και “Weathering The Storm”, που κινούνται στο ίδιο ύφος, με το πρώτο να διασκευάζει τη μουσική από τη ταινία “The Godfather”.
Γενικά είναι ένα μέτριο άλμπουμ για εμένα και δε νομίζω ότι θα γυρίσω πίσω να το κοιτάξω ξανά. Φυσικά ξέρετε εσείς, ακούτε και κρίνετε. Εγώ την άποψή μου γράφω.
5/10
Ανδρέας Ζώρας
[email protected]
